H.P.Lovecraft - Grzyby z Yuggoth i inne poematy niesamowite.

Z twórczością Lovecrata zetknąłem się na początku lat dziewięćdziesiątych, gdy w miejskiej bibliotece publicznej, w moje ręce wpadł zbiór opowiadań "Zew

Cthulhu" wydawnictwa Czytelnik, z 1983 roku. To co znalazłem na pożółkłych stronach zafascynowało mnie od tego stopnia, że postanowiłem sobie przywłaszczyć ten zbiorek. Pamiętam, że okładka była w dość fatalnym stanie, więc za pomocą czarnego markera i taśmy bezbarwnej postanowiłem ją ratować. Przez dobry rok stała na półce z książkami, a ja poświęcałem czas poszukując innych wydań i utworów  Samotnika z Providence. Z czasem biblioteka się upomniała o swoją  własność. Po nieudanych próbach negocjacji, przyszło mi rozstać się z "prawie moją książką". Na szczęście, w tamtym okresie był już dostępny sześciotomowy wybór dział Lovecrafta z wydawnictwa SR. Więc rozstanie nie było aż tak bolesne.

Maciej Kaźmierczak – Zwierzyna. Recenzja.

Maciej Kaźmierczak – Zwierzyna

Kiedy sięgałem po Zwierzynę nie miałem nawet najmniejszego pojęcia, z jaką książką przyjdzie mi się spotkać. Autor bowiem jest pisarzem bardzo młodym, a swój debiutancki zbiór opowiadań poprzedził tekstami publikowanymi w bardzo rozległym spektrum mediów i magazynów. Większość z nich kojarzona była jednoznacznie z fantastyką zarówno grozy jak i SF. Zwierzyna również w pierwszym skojarzeniu zdawała się być literaturą bliską fantastyce grozy… i takąż jest, ale w zupełnie innym wymiarze, niż można się było spodziewać.
Zacznę od tego, że książka Kaźmierczaka nie jest typowym zbiorem opowiadań. Nie jest nawet zbiorem, nad którym znajduje się istnieć główna koncepcja, jakiej został poświęcony. To wszystko jest zbyt mało, aby opisać Zwierzynę. Jest to bowiem książka totalna, co daje się odczuć już w pierwszym opowiadaniu Exegi monumentum, które stanowi pewnego rodzaju wstęp do całości, przedstawia nam różne formy tego samego artysty, twórcy, który zamierza stworzyć dzieło totalne, ale również silne w swojej wymowie. Ja nazwałem ten typ artystą-terrorystą, bowiem dzieła, jakie pozostawia po sobie, to

Twardy zawodnik Marka Stelara. Recenzja.

Twardy zawodnik to druga książka Marka Stelara.

Po świetnym debiucie w Rykoszecie byłam bardzo ciekawa, co tym razem wciągnie mnie w świat autora.

Nie ulega wątpliwości, że polski kryminał jest teraz w szczytowej formie, a Marek Stelar z pewnością przyczynił się do tego swoją kolejną książką.

Anders Soedergren jest człowiekiem sukcesu – młody, zdolny, przystojny, bogaty. Traktuje życie jak wyzwanie – grę, w której jest mistrzem. Nieoczekiwana i gwałtowna śmierć jednego z klientów burzy jego świat. Nagle traci kontrolę nad wieloma sprawami i staje przed wyborami, których jego gra do tej pory nie przewidywała. Tymczasem w pewien niedzielny poranek w mieszkaniu nadkomisarza Roberta Krugłego zjawia się przerażony prokurator Michalczyk, oznajmiając mu, że właśnie zabił człowieka... Krugły musi wybierać, wobec kogo ma pozostać lojalnym: wobec prawa czy wobec przyjaciela? Dlaczego prokurator zabił? Co wspólnego z tym zabójstwem ma sprawa napadu na konwój z pieniędzmi, którą Krugłemu wkrótce potem przydzielono w komendzie wojewódzkiej?

Nie czytajcie tej książki!

To nie będzie recenzja. 

To będzie przestroga.

Przestroga, abyście nie czytali tej plugawej "książki", najbardziej bezkompromisowego duetu polskiego horroru, jaki powstał na potrzeby właśnie tego projektu.

Tomasz MordumX Siwiec, już od jakiegoś czasu zapowiadał, że na rynku pojawi się najcięższa odmiana horroru ekstremalnego, jaki w ogóle możecie sobie wyobrazić. I stało się. W tym tygodniu swoją premierę ma zbiorek opowiadań Tomka i Karoliny "Mangusty" Kaczkowskiej, pt. "Liturgia plugastwa".

Napiszę o tym kilka słów, jednak nie dajcie się skusić, pamiętajcie, nie kupujcie Liturgii!

Wyobraźcie sobie największą dewiację, jaka przychodzi Wam do głowy. Pomyślcie o najbardziej poronionych pomysłach, o wynaturzonej pornografii, braku tolerancji dla jakiejkolwiek świętości, przemocy, sadyzmie, o gore w najczystszej postaci. Zastanówcie się, czego jeszcze człowiek nie jest w stanie wymyślić, jakie może zadać innym cierpienie, jak nisko upaść i jakiś strasznie się zepsuć.

Już macie jakieś pomysły?

Mówicie, to niemożliwe?

A może sami się wystraszyliście swoich myśli?

Anne Rice, Książę Lestat. Recenzja.

Po latach rozłąki z najpopularniejszą ze swoich serii, Anne Rice powraca do świata swoich inteligentnych i urodziwych wampirów, które opuściła na długie lata. Stęsknieni fani z niecierpliwością wyczekiwali kontynuacji wampirzej sagi, w którą teraz autorka na nowo tchnęła życie. Wszyscy doskonale pamiętający Lestata-Mesjasza, który pożegnał nas w „Krwawym Kantyku”, zapewne drżą z niecierpliwości by dowiedzieć się jaki powita nas tym razem, toteż nie przedłużajmy! Rzućmy okiem na najnowszy tom uwielbianych przez tłumy „Kronik Wampirów”.

Po krwawej jatce, jaką swoim „dzieciom” urządziła Akasza, Królowa Potępionych, mogło się wydawać, że wszystko wróci do normy. Stare wampiry odsunęły się w cień, zaś młode znowu zaczęły mnożyć się na potęgę i „żyć” po swojemu wśród błyszczących neonów i nigdy niezasypiających miast. Niestety, kolejny raz śmierć zaczyna upominać się o wampirze młode, które przecież liczyły na nieśmiertelność i wieczność. Tajemniczy Głos zaczyna nawoływać do rzezi na tych, którzy nie zdołali jeszcze nacieszyć się swoim Mrocznym Darem, co sprawia, że wśród wampirów znowu panuje popłoch. W chwili takiej jak ta, Lestat i jego „wesoła kompania” znowu muszą stawić czoła wyzwaniom swojego krwiopijczego świata i dotrzeć do tego, który jest tajemniczym Głosem liczącym na pogrom młodych wampirów.

Wszyscy jesteśmy kłamcami. B. Minier, Paskudna historia.

Paskudna historia

"Wszyscy jesteśmy kłamcami......"

To moje kolejne spotkanie z twórczością Bernarda Miniera.

I kolejny raz udowodnił, że jest świetnym pisarzem.

W wielkim stylu powrócił z fantastycznym thrillerem o osaczeniu i manipulacji.

Przeczytanie książki zajęło mi weekend i w tym czasie całkowicie zawładnęła moimi myślami.

Czytając kryminały lub thrillery oczekuję klimatu, napięcia i świetnej fabuły. Wszystko to znalazłam w "Paskudnej historii".

Na jednej z wysp archipelagu San Juan, gdzie przez większą część roku pada deszcz, i gdzie trudno coś ukryć, bo wszyscy się znają, dochodzi do makabrycznego morderstwa. W pewien ponury, sztormowy wieczór na ustronnej plaży znalezione zostają zwłoki szesnastolatki, zamordowanej w bestialski sposób. Kto i dlaczego zgotował tej dziewczynie taki los? Rusza policyjne śledztwo...

"Orka drapieżna jest najbardziej okrutnym ze ssaków, ale człowiek wędrowny to najbardziej okrutny ssak na całym świecie"

Akcja książki rozgrywa się na wyspie-uwielbiam ten klimat. Mieszkańcy miasteczka tworzą intrygująca i niebezpieczną mieszankę osobowości.

Dziewczyny, które zabiły Chloe, Alex Marwood. Recenzja.

Dziewczyny, które zabiły Chloe.

Już na początku to zdradzę...
Bardzo dobrze napisana książka-żeby nie było wątpliwości czy ją przeczytać.
Pełna tajemnicy i mroku - czytając próbujesz wyprzedzić autorkę o krok. Na próżno.

W 1986 dwie jedenastolatki zostają skazane przez sąd  za zabicie czteroletniej letniej Chloe. Obie trafiają na wiele lat do zakładów poprawczych. Mają dożywotni zakaz kontaktowania się ze sobą. Tak naprawdę nigdy się nie znały, spotkały się tego jedynego, feralnego dnia.
Miały odprowadzić Chloe do domu...
Zakopane w lesie zwłoki dziecka i jej krew na ich dłoniach-to własnie je pogrążyło.
Były tak różne od siebie pod każdym względem i  obie tak samo winne.

Po dwudziestu pięciu latach dziennikarka Kirsty Lindsay podczas zbierania materiałów do artykułów o serii morderstw w podupadającym nadmorskim kurorcie spotyka sprzątaczkę Amber Gordon. Po raz pierwszy od dnia, który na zawsze odmienił ich życie. Muszą zrobić wszystko, by nie odkryto ich dawnej tożsamości i nie zrujnowano tego, co każda z nich z takim trudem budowała… na kłamstwie.
Okazuje się jednak, że ktoś już poznał ich tajemnicę.
Atmosfera książki jest dokładnie taka, jak miejsce, w którym toczy się akcja. Znacie te małe, ponure miasteczka? Deszcz,ciemność i ludzie z wyrazem rezygnacji na twarzach.Właśnie w takim miejscu, wśród tych szarości i wszechogarniającego smutku krąży morderca.

Alex Marwood stworzyła fantastyczne postaci,wspaniale pokazała profil psychologiczny bohaterów. Tym samym wprowadziła mnie już od początku, w ponurą atmosferę tej powieści.

To nie jest książka dla każdego.
Jest smutna, ciężka. Na początku sprawia wrażenie "powolnej". Nic jednak bardziej mylnego. Finał zaskoczy każdego, kto po nią sięgnie. Przemyślana, inteligentna, wciągająca i niesamowita.

Książka zdobyła prestiżową nagrodę Edgara A. Poe. Do tego, poleca ją sam Stephen King. W tym przypadku, zachwyt nad powieścią jest uzasadniony. Zdecydowanie jedna z najciekawszych książek tego roku.

Beata Sokołowska



Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c.
Data wydania 4 listopada 2015

Kilka słów o polskim horrorze i nowej fali polskiej grozy.

Nowe pokolenie polskiej grozy.

Z coraz większym zainteresowaniem patrzę na to, co dzieje się w polskiej grozie. Po latach posuchy, dominacji kilku dosłownie nazwisk, przyszedł czas na zupełnie nowe twarze. Mam wrażenie, że coraz bardziej doceniana jest literatura ambitna, dobra, nie dająca się zamknąć w określonych schematach czy gatunkach. Nie boję się powiedzieć: ponadprzeciętna, a co za ty idzie doceniana. Doceniana jednak przede wszystkim przez czytelników, niekoniecznie przez środowisko tzw. polskiego horroru.

Gdy tak myślę jak wygląda rodzime podwórko twórców − umówmy się − horroru, w którym zawiera się i ta najcięższa odmiana, reprezentowana przez Tomka Siwca, Radeckiego, Cichowlasa czy Kyrcza, aż po grozę nostalgiczną Wojtka Guni, to proporcje są oczywiste. Dużym sukcesem sprzedażowym czy marketingowym pochwalić się może niewielu, a dokładnie kilku pisarzy. Mam tutaj na myśli sukces przez duże ”S”, czyli: znane wydawnictwo, dostępność w głównych sieciach Empik czy Matras i pokaźna ilość sprzedanych egzemplarzy, aż w końcu kasa za swoją ciężką pracę. Gdzie zaś jest reszta? Przecież twórców wszelkiego horroru jest wielu, wręcz bardzo wielu, choć niektórzy gdy twierdzą: „Jestem pisarzem”, to patrzę na nich z niedowierzaniem, jak na wariatów. To nie wydanie jednego e-booka świadczy o tym, czy ktoś jest pisarzem.

Opowiadanie. Zaułek Zaginionych, Agnieszka Kwiatkowska.

ZAUŁEK  ZAGINIONYCH

Agnieszka Kwiatkowska

Tylu zaginionych bez śladu. „Wyszedł z domu i więcej nie wrócił”. „Poszła na spacer i od tej pory nie ma od niej wieści”. Ludzie, którzy jakby zapadli się pod ziemię, choć nie mieli powodów do ucieczki. Niektórzy się odnajdują. Inni za to jakby rozpłynęli się w powietrzu.

Wieczorami siadam do pracy nad mapą. Nikt jej nie zobaczy, bo nikt nie uwierzyłby w to, co zrozumiałem po wielu latach analiz, porównań i robienia notatek. Może ktoś, kiedyś, po mojej śmierci znajdzie tę mapę, zastanowi się… Ale póki co nie chcę myśleć o śmierci.

Ani o takich miejscach na mapie jak to, w którym mieszkam.

Są miejsca, które tchną pozornym spokojem. Zwykle są to uliczki – małe, podmiejskie. Gdy trafiasz tu po raz pierwszy, jesteś oczarowany – często do tego stopnia, że zaczynasz myśleć o przeprowadzce. Porzucasz mieszkanie w apartamentowcu na strzeżonym osiedlu i z radością zostajesz mieszkańcem jednego z małych, białych domków z ogródkiem. Albo wynajmujesz pokój w wiktoriańskiej kamienicy ze ścianami pokrytymi bluszczem. Taki jest właśnie urok Zaułka Zaginionych. Gdy tu trafiasz, zawsze czeka na ciebie wymarzony dom.

Nie wiesz jednak, że tak naprawdę stajesz się pożywieniem dla miejsca, które potrzebuje karmy, by istnieć.

Zaułek, w którym mieszkam, jest zadbaną, cichą uliczką z równymi, choć wąskimi chodnikami. Mam pokój na poddaszu, w pensjonacie ze skrzypiącymi korytarzami. Może się to wam wydać mało komfortowe, ale ja zawsze chciałem tak mieszkać. Jest coś w tych wiktoriańskich, brytyjskich domach, co mnie intryguje – może to ta tchnąca z kamiennych murów surowość? A może fascynacja dziewiętnastowiecznym Londynem, Dickensem i wiekiem pary?

Dean Koontz, Niewinność. Recenzja.

     Jestem zwierciadłem twoich grzechów,

     nie patrz w me oczy, nieznajomy.

Po lekturze „Domu śmierci” i „Apokalipsy Odda”, Dean Koontz pozostawił we mnie jakiś nieokreślony niedosyt. W wymienionych powyżej powieściach brakowało mi czegoś, co sprawiłoby, że po zamknięciu książki powiedziałbym „wow!”. Tym razem jeden z najbardziej poczytnych, amerykańskich pisarzy nie zawiódł. Panie i Panowie, oto „Niewinność”!

Bohaterem powieści, którego poznajemy najpierw, jest Addison Goodheart – dwudziestosześcioletni mężczyzna ukrywający się przed ludzkim okiem w malutkim mieszkanku, w podziemiach. Dlaczego? Czyżby był aż tak szkaradny, aż tak brzydki? Wiele osób potwierdziłoby to od razu, bez wahania, ale czy na pewno prawda jest tylko jedna? Nie do końca, albowiem, posługując się przenośnią, „dla jednego piękno w kwaśnym jabłku ukryte, dla drugiego w soczystości pomarańczy”.

Addison nie zaznał w życiu szczęścia. Okrutnie doświadczony przez los, zmuszony był radzić sobie sam. Najpierw matka wyrzuciła go z domu, potem jego opiekun – tajemniczy i Ojciec – został zamordowany przez policjantów. Wydawałoby się, że Addison został powołany na ten świat, aby nieustannie, kolokwialnie ujmując, zbierać baty. Wszystko jednak zmienia się, gdy pewnej nocy, w bibliotece, poznaje cierpiącą na fobię społeczną Gwyneth. Od tamtej pory życie obdarowuje ich niekończącym się deszczem przygód – z jednej strony są one przerażające, z drugiej jednak pozwalają spojrzeć na siebie i swoją dotychczasową egzystencję z zupełnie innej perspektywy(co dla Addisona będzie miało szczególną, wzruszającą wartość).

Dziewczyna z pociągu. Czyli, czego boi się Stephen King?

Rachel każdego ranka dojeżdża do pracy tym samym pociągiem. Wie, że pociąg zawsze zatrzymuje się przed tym samym semaforem, dokładnie naprzeciwko szeregu domów.

Zaczyna się jej nawet wydawać, że zna ludzi, którzy mieszkają w jednym z nich. Uważa, że prowadzą doskonałe życie. Gdyby tylko mogła być tak szczęśliwa jak oni.

I nagle widzi coś wstrząsającego. Widzi tylko przez chwilę, bo pociąg rusza, ale to wystarcza.

Wszystko się zmienia. Rachel ma teraz okazję stać się częścią życia ludzi, których widywała jedynie z daleka. Teraz się przekonają, że jest kimś więcej niż tylko dziewczyną z pociągu

źródło: Świat Książki.

Jakiś czas temu znalazłem na jednym z portali, dziesięć najstraszniejszych książek wg Stephena Kinga. O ile dobrze pamiętam, król horroru wystraszył się min: właśnie "Dziewczyny z pociągu" Pauli Hawkins. W pierwszej chwili podszedłem do tego sceptycznie. Dlaczego? Nazwisko Kinga pojawia się na okładkach wielu książek, które nie czarujmy się, nie zawsze są, aż tak wysokich lotów, jakby miały świadczyć o tym słowa Kinga. Choć nie można powiedzieć, że w wielu przypadkach autor się myli i zgadam się z nim, choćby w stwierdzeniu, że Edward Lee jest najstraszniejszym facetem (pisarzem) Ameryki. Jednak świadomy czytelnik, musi wiedzieć, że blurb na okładkach książek, to nie zawsze szczera ocena czy recenzja. Wiadomo, zazwyczaj za znanym nazwiskiem, zachwyconego kolegi po pisarskim fachu idzie kasa.

Piotr Borowiec Człowiek, który się przyśnił. O „Golemie” Gustawa Meyrinka.

Piotr Borowiec

Człowiek, który się przyśnił. O „Golemie” Gustawa Meyrinka.

Gdy lat temu naście przeczytałem po raz pierwszy „Golema” uznałem, że ludzkość powinna dzielić się na tych, którzy otaczają Meyrinka czymś w rodzaju kultu, oraz na tych, którzy JESZCZE tej prozy nie znają. Teraz moje przekonania o odbiorze modernistycznych arcydzieł przez czytelników są nieco bardziej realistyczne, co nie zmianie faktu, iż o prozie Szatana z Pragi  nie potrafię pisać, mówić czy myśleć inaczej, niż z ogromnym entuzjazmem.

Czym więc jest „Golem”? To powieść, opowieść, i przypowieść. To wykład teorii kabalistycznych i porywająca literatura z ciekawą akcją. Nie pozwalała mi się nudzić ani przez minutę, poruszyła każdą postacią i każdym wątkiem. Zaspokoiła głód niesamowitości i metafizyki, a także zwykłą potrzebę wysłuchania ciekawej historii. I chyba nie ma sensu, abym zamieszał jej streszczenie.

Coś wspomnieć o fabule jednak wypada, taka przecież rola recenzenta. W przypadku „Golema” niewdzięczna – nie wiem jak zarysować intrygę książki bez jej spłycania, lub popadnięcia w niezrozumiały dla czytelnika bełkot. Cóż, Meyrinkiem nie jestem, i choćbym sprzedał  dusze diabłu, nie będę. Jakim trzeba być geniuszem literackim, aby napisać historię o mieszkańcu praskiego getta, Anatazem Pernacie, której narratorem JEST i NIE JEST Anatazy Pernat? I to napisać w taki sposób, że cała powieść jest sensownie poskładana, kolokwialnie mówiąc „trzyma się kupy”?

Nie ulega wątpliwości, że główną postacią książki jest właśnie Anatazy (czy też, jak chce najnowsze tłumaczenie Athanasius), wycinacz kamei. Człowiek ten mieszka w żydowskiej dzielnicy Starej Pragi, gdzie przybył jakiś czas wcześniej. Jest pozbawiany wspomnień o swojej przeszłości. Amnezja jest ceną leczenia z załamania nerwowego, jakie przeszedł mężczyzna. Pewnego dnia w mieszkaniu Pernata mają miejsce niezwykłe odwiedziny. Podwójne: mistrza odwiedza bowiem dziwny skośnooki mężczyzna z księgą „Ibbur”, oraz piękna kobieta. 

Paweł Kornew – Lodowa Cytadela. Recenzja

„Lodowa Cytadela” to już piąta z kolei duża powieść z uniwersum „Przygranicze”. Jednak bez obaw można sięgnąć po nią jak po zamkniętą całość. Fabryka Słów kontynuuje bowiem wydawanie powieści Pawła Kornewa tylko już pod szyldem nowej serii kojarzonej z tematem postapokaliptycznym, Fabryczna Zona. Dla fanów serii trochę może być to nie w smak, bowiem szata graficzna odbiega od tej, z jaką mieli do czynienia do tej pory. Mimo to, graficznie wszystko jest jak najbardziej na miejscu – chłodne kolory tym bardziej skłaniają do założenia rękawiczek na czas trzymania powieści w dłoniach, jak sugeruje wydawca.
Seria „Przygranicze” to z założenia opowieści, których akcja toczy się w świecie, będącym połączeniem klimatów postapokaliptycznych i fantasy, choć nie ma co ukrywać, że dominantą jest w tym wypadku fantasy właśnie. Świat Pogranicza to miejsce składające się z kilku rosyjskich miast i wsi, wydartych z naszej rzeczywistości i przeniesionych do świata zdominowanego przez permanentną zimę. W takim to świecie musieli nauczyć się żyć jego mieszkańcy, którzy w nowej rzeczywistości stworzyli własne społeczne zasady i poukładali go, jak tylko mogli, czyli świecie pełnym niebezpieczeństw, w którym nie można zbytnio ufać obcym ludziom, świecie

Magia nieszczęśliwych zakończeń /Straszne bajki dla niegrzecznych dzieci – Marcelina Kosińska/

Magia nieszczęśliwych zakończeń /Straszne bajki dla niegrzecznych dzieci – Marcelina Kosińska/
W przeszłości, pojawiające się w opowieściach Baby Jagi, skrzaty, potwory, smoki w dużej mierze miały charakter dydaktyczny, wynikający z chęci popularyzacji określonych zachowań. Z czasem owe stwory się skomercjalizowały. Współcześnie „demony” mają przede wszystkim bawić, w mniejszym stopniu uczyć i straszyć. Obecne potwory, raczej psocą niż stanowią realne zagrożenie, często pomagają człowiekowi lub same pomocy potrzebują - nie sposób traktować ich więc poważnie. Marcelina Kosińska, autorka Strasznych bajek dla niegrzecznych dzieci, postanowiła sięgnąć do korzeni, odkurzyć pierwotne znaczenie i funkcje strachów. Trzeba przyznać, że sam pomysł był bardzo ciekawy (podobny do tego z książki Bajki dla niegrzecznych dzieci i ich troskliwych rodziców słowackich autorów Dušana Taragela i Jozefa Gertiliego Danglára), niestety jego wykonanie pozostawiło wiele do życzenia. W osiągnięciu celu przeszkodził brak konsekwencji: obok treści makabrycznych i przesyconych mrokiem i brutalnością, autorka umieściła także opowieści smutne, lekkie i komiczne.

Janusz Koryl. Układ. Recenzja.

Takiej książki nie chcielibyście mieć na swojej półce. Choć wciąga, trzyma w napięciu, a w bibliotece jest wręcz rozchwytywana, ma w sobie coś – demonicznego. Po jej przeczytaniu odmienia się całe życie. To swego rodzaju umowa pomiędzy osobą, która po nią sięgnie a… No, właśnie. Ten, kto poznał odpowiedź, pewnie tego pożałował.

Janusz Koryl, rzeszowski poeta, prozaik, wcześniej dziennikarz, a obecnie urzędnik, w swojej najnowszej powieści proponuje czytelnikom dość prostą, aczkolwiek ciekawą, literacką historię z pogranicza thrillera i horroru. „Układ” to całkiem przyzwoicie napisana książka, z interesującym pomysłem na fabułę, zawierająca kilka niebanalnych, psychologicznych smaczków. Co ważne, mimo że nastrój całej opowieści jest raczej posępny, Janusz Koryl nie szczędzi swoim czytelnikom humoru. Takie niezbyt sztywne trzymanie się sztywnych ram gatunkowych sprawia, że „Układ”, choć trup ściele się tu gęsto, czyta się naprawdę lekko.

Trzon wydarzeń powieści rozgrywa się w Rzeszowie. Opowieść otwiera scena, w której na jednym z blokowisk odnalezione zostaje przypadkowo ciało młodego chłopaka. Szybko okazuje się, że ów młody mężczyzna wyskoczył z szóstego piętra. Rodzina ofiary jest całkowicie zaskoczona. Nic bowiem nie wskazywało