Andrew Michael Hurley - Pustki. Bezsenna środa z Wielkim Bukiem

Pamięć lat dziecięcych bywa zawodna. Nigdy nie można być pewnym, czy wspomnienia, które kryją się w naszej głowie, to jedynie projekcje, zmyślenia, a może faktyczne, prawdziwe zdarzenia, których byliśmy świadkiem. Czasami zdarza się, że ponosi nas fantazja, wyobraźnia podsuwa najdziwniejsze, najbardziej nieprawdopodobne obrazy i nawet jeśli podskórnie czujemy, że to nie tak, że coś tutaj nie gra, coś się nakłada i zawodzi, to mimo wszystko jesteśmy skorzy w nie uwierzyć. W końcu to nasze dzieciństwo, nasze emocje, a nawet jeśli zdają się być nadgorliwie zintensyfikowane, to nic nie szkodzi – niech te krzaki pod domem na zawsze zostaną nieodgadnioną puszczą, niech pies sąsiadów na zawsze będzie ziejącym ogniem smokiem, a łypiąca zbielałym okiem babcia kolegi czarownicą, rzucającą uroki.

Siła pamięci, dziecięca wiara i przeszłość odgrywają najważniejszą rolę w debiutanckiej powieści Andrew Michaela Hurleya zatytułowanej "Pustki" (ang. "The Lonely"). Pusty, martwy krajobraz, pusty osamotniony horyzont, pusta, pozbawiona Boga ludzka dusza.

Ta historia zaczyna się od wspomnienia. Do oddalonego od świata, skąpanego we mgle i wiecznie padającym lodowatym deszczu Moorings, gdzieś na angielskim wybrzeżu, przybywa nieduża pielgrzymka. Zbliża się Wielkanoc, a w okolicy znajduje się znane ze swoich cudownych właściwości źródełko, którego moc ma uzdrowić pewnego chłopca, którego wiecznie dziecięcy umysł zamknięty jest od lat w dorastającym ciele. Jednak od początku owa pielgrzymka zdaje się być skazana na porażkę – coś jest nie tak jak być powinno, inaczej niż w poprzednich latach, a samo Moorings, zwane przez miejscowych Pustkami, zdaje się być inne, zwrócone w morską, mglistą otchłań.

Luca D`Andrea - Istota zła

ISTOTA ZŁA

Pojawienie się tej książki na rynku wydawniczym zostało przez wielu czytelników uznane za naprawdę duże wydarzenie literackie. Śmiało mogę napisać, że świat oszalał na punkcie Luca D’Andrea, a prawa do książki zostały wykupione przez wydawców z ponad 30 krajów jeszcze przed premierą we Włoszech. Z dnia na dzień autor „Istoty zła” został postawiony w jednym rzędzie obok Jo Nesbo, Lovecrafta oraz  Kinga. Czy zasłużenie? Musicie ocenić sami….

Jeremiah Salinger, filmowiec dokumentalista, przeprowadza się wraz z żoną i córką do Siebenhoch, małej wioski u podnóża włoskich Dolomitów. Mężczyzna planuje nakręcić dokument o pracy miejscowych ratowników górskich. Niestety jedna z akcji ratunkowych, w której uczestniczy, kończy się tragicznym wypadkiem, a Jeremiah jako jedyny cudem unika śmierci. Nękany atakami paniki, a także poczuciem winy, natrafia na nigdy nierozwikłaną, mrożącą krew w żyłach zagadkę z przeszłości. Zagadkę masakry w wąwozie Bletterbach.

OBLICZA WAMPIRYZMU - KONFERENCJA

Wampiry pod lupą

2 i 3 grudnia we Wrocławiu odbędzie się ogólnopolska sesja naukowa „Oblicza wampiryzmu”. Jej organizator, Stowarzyszenie „Trickster” zaprasza do wysłuchania ponad dwudziestu wystąpień poświęconych najróżniejszym wampirom: od Draculi do Blackuli, od Carmilli do Edwarda, od krwiopijców ze Starożytnej Grecji po tych z III Rzeszy. Wstęp wolny

Wampiryzm jest jednym z najpopularniejszych i najczęściej przetwarzanych motywów we współczesnej kulturze. Liczba utworów wykorzystujących postacie wampirów od wielu lat przyrasta w tempie geometrycznym. Ich funkcjonowanie dawno już przestało ograniczać się do tekstów kultury grozy, istoty wampiryczne można dziś spotkać niemal wszędzie – od powiastek dla dzieci poprzez romanse, reklamy batoników i gry RPG aż po art-house’owe kino festiwalowe.

2 i 3 grudnia we wrocławskim klubie dyskusyjnym CaféTHEA (Przejście Żelaźnicze 4, tuż przy Rynku) zapraszamy na naukowe spotkanie z wampirami znanymi z wierzeń ludowych, literatury, filmu, gier czy włoskiego rapu. Na słuchaczy czeka ponad dwadzieścia wystąpień poświęconych m.in. wampirzym detektywom, wampirom SS, praktykom antywampirycznym, ale także klasycznym (Dracula czy Carmilla) i współczesnym (Edward Cullen czy Bill Compton) krwiopijcom.

Paul Tremblay - Głowa pełna duchów

Jeśli oczekujecie po tej opowieści klasycznej książki o opętaniu na miarę Egzorcysty Williama Petera Blatty’ego, to doznacie zawodu. Głowa pełna duchów PaulaTremblaya wymyka się z klasycznego kanonu opętania,. Autor w zupełnie nowatorski sposób podszedł do tego tematu, czyniąc swa powieść zaskakującą i pozbawioną jednego, prawidłowego rozwiązania.

Jest to powieść, w której fikcja miesza się z prawdą, pamięć ludzka zawodzi, a rzeczywistość przenika się z tym co paranormalne.

Głowę pełną duchów charakteryzuje przede wszystkim nietypowa narracja, która prowadzona jest przez młodą kobietę imieniem Merry. To ona w formie wywiadu, internetowego bloga, a także odmętów swoich własnych wspomnień opowiada o tym co działo się w jej domu piętnaście lat wcześniej.

Wtedy też jej starsza siostra zaczyna wykazywać niepokojące symptomy, które sugerować mogą poważną chorobę psychiczną albo opętanie przez demona. Rodzina w obliczu tak wielkiej tragedii zaczyna pogrążać się w chaosie. Chora córka, sfrustrowana matka, ojciec, który stracił pracę i rozwiązania swych problemów rodzinnych a także finansowych poszukuje w coraz bardziej pogłębiającym się fanatyzmiereligijnym. Pośród tego jest ośmioletnia wówczas Merry, której znany świat pomału się rozpada. Merry jest dzieckiem i nie wszystko co się wokół niej dzieje jest dla niej zrozumiałe. W jej czternastoletniej siostrze Marjorie, która dotąd była jej najlepszą przyjaciółką, zachodzą potworne zmiany, a Merry coraz bardziej boi się strasznych opowieści, które padają z jej ust. Rodzice kłócą się o to, jaką pomoc powinna uzyskać Marjorie, której stan mimo wizyty u specjalistów nie ulega polepszeniu. Leczenie córki pochłonęło wszystkie rodzinne oszczędności, a rodzina staje przed widmem eksmisji. Po namowach księdza, z którego rad korzysta ojciec dziewczyny, rodzina decyduje się na przeprowadzenie egzorcyzmów. To co dzieje się w rodzinie zostaje nagrane przez ekipę telewizyjną i puszczane w amerykańskiej telewizji jako serial dokumentalny o nazwie „Opętanie”.

Edward Lee- Wypuść mnie, proszę

Nowe wydawnictwo - Dom Horroru, wystartowało na polskim rynku literackiego horroru. Jak poinformował na fanpagu wydawnictwa Tomasz Czarny – autor wielu opowiadań i założyciel Domu Horroru, wydawnictwo będzie wypuszczać na rynek horror skupiony wokół wszelkich gatunków, od weird fiction po horror naturalistyczny (czytaj ekstremalny). O ile cieszy i to bardzo nowa inicjatywa, to zapowiedź tak szerokiego wachlarza powieści grozy może budzić mieszane uczucia. Zazwyczaj przyzwyczajeni jesteśmy, że dany wydawca koncentruje się na jednej odmianie horroru, lub opcjonalnie wypuszcza na rynek pokrewne nurty. Nie mówię, że to źle, choć powiem szczerze, że trudno mi sobie to wyobrazić. Oczywiście wydawnictwu życzę jak najlepiej, ponieważ uważam, że wszelkie tego typu pomysły należy popierać, nawet jeżeli pozycje Domu Horroru nie znajdą się w ogólnodostępnej sprzedaży – mam na myśli sieci księgarń jak Matras czy Empik, co mi osobiście nie przeszkadza, ponieważ próba dogadania się z tak dużym graczem zazwyczaj dla mniejszych wydawnictw wiąże się z upadkiem i plajtą finansową ( o polityce Empiku i Matrasa pisało ostatnio wydawnictwo Genius Creations). Więc, gdy ktoś będzie życzył DH jak najlepiej, to niech nie wpisuje w życzenia możliwości posiadania „swojej półki” w którejś z tych sieci.  Tyle tytułem wstępu.

Michał Gołkowski - Konigsberg

         

      „Konigsberg” Michała Gołkowskiego to trzecia odsłona cyklu Stalowe Szczury. Poprzednie dwa tomy „Błoto” i „Chwała” przeczytałem z fascynacją i z  wypiekami na twarzy . Po pierwsze, na rodzimym rynku ze świecą szukać opowieści z czasów Wielkiej Wojny, przedstawionych w niemal awanturniczy i przygodowy sposób, co nie przeszkadza Gołkowskiemu pokazać także makabrę okopowej wojny znanej z kart historii oraz z czarno białych filmów i zdjęć. Poprzednie powieści autora fascynują bitewnymi scenami, opisami wyposażenia i wiernym odwzorowaniem realiów wojennych. Widać, że Gołkowski poświęcił sporo czasu na research, dzięki czemu fabuła, która jest tak naprawdę wymysłem autora i nie opiera się na żadnych konkretnych historycznych zmaganiach czy wydarzeniach, wydaje się wręcz realna, jakby były to udokumentowane opisy zdarzeń z czasów najstraszniejszej z nowożytnych wojen.  Sami bohaterowie, to mieszanka jak z iście przygodowych powieści, przypominająca bohaterów z amerykańskich filmów wojennych lat 70-tych. Główne postaci ciągnące całą fabułę, to nie piękni, honorowi i oddani sprawie wojacy po oficerskich szkołach, a często ciemne typy z kryminalną przeszłością. To wszystko odpowiednio połączone powoduje, że książki Gołkowskiego z cyklu Stalowe Szczury są fenomenalne. Cieszy więc bardzo fakt, że autor planuje napisać aż dziewięć powieści i tym samym stworzyć swoiste uniwersum świata Wielkiej Wojny.

Grimm Fairy Tales #5

Nie oszukujmy się, „kocham cię” to niewątpliwie jedno z najbardziej nadużywanych dzisiaj wyznań, przez co coraz bardziej traci ono na znaczeniu. Fakt faktem, nie w każdym języku znajdziemy rozróżnienie na poszczególne rodzaje miłości, ale to na pewno nie zwalnia nas z ważenia naszych słów i właśnie na to kładzie nacisk kolejna baśń z serii „Grimm Fairy Tales”.

Brett raczej nie należy do facetów, na widok których kobiety zaczynają stadnie wzdychać. Niemniej jednak, chłopak jest przekonany, że dziewczyna, w której się podkochuje może odwzajemniać jego uczucia. W końcu to właśnie jego poprosiła o pomoc na teście z ekonomii, co Brett najwyraźniej uważa za pierwszy krok do wielkiej miłości. Kiedy więc obiekt jego westchnień prosi o przysługę, chłopak nie odmawia, choć niewątpliwie robi wielką głupotę. Przypadkowo w jego ręce wpada księga baśni, w której znajduje historię Śpiącej Królewny, jakiej dotąd nie słyszał.

„Ile jesteś w stanie poświęcić dla miłości?” to pytanie, które zostaje postawione czytelnikowi w piątym zeszycie „Grimm Fairy Tales” i wokół którego kręci się cała przedstawiona nam tym razem historia. Każdy z nas słyszał o Śpiącej Królewnie, którą zbudzić może tylko pocałunek prawdziwej miłości i chociaż nie od dziś wiemy, że wielu próbowało i straciło życie usiłując dostać się do zamku, mam wrażenie, że jakoś nas to nie wzrusza. W końcu „nie o to chodzi by złapać króliczka, ale by gonić go”. Wyobraźmy sobie jednak, że dotarcie do pięknej królewny to łatwizna i dopiero pocałunek bez miłości jest tym, co może nas zabić w doprawdy paskudny sposób. Sytuacja zmienia się diametralnie, czyż nie? O ile w powszechnie znanej wersji baśni położono nacisk na śmiałka, który będzie wystarczająco odważny i sprawny, by pokonać wszystkie przeszkody i dotrzeć do swojej nagrody, o tyle „Grimm Fairy Tales” stawia na szczerość i prawdziwość uczuć. Jak się okazuje, to naprawdę wysoko podnosi poprzeczkę, ponieważ o losie człowieka ma zadecydować coś tak często lekceważonego jak miłość. Więc, kto się odważy zaryzykować?

Bestiariusz słowiański. Część druga. Rzecz o Biziach, Kadukach i Samojadkach

Pod koniec października premierę miała najnowsza pozycja Wydawnictwa BOSZ „Bestiariusz słowiański. Część druga. Rzecz o Biziach, Kadukach i Samojadkach”. To drugi tom długo oczekiwanego zbioru prezentującego przegląd istot fantastycznych, obejmujący obszar etnograficzny Rzeczpospolitej oraz sąsiednich regionów, które z dawną Polską były mocno związane kulturowo i historycznie jak: Śląsk, Pomorze i Mazury. Jak pisze we wstępie Paweł Zych

„Z tych wszystkich krain pochodzi prawie sto pięćdziesiąt opisanych i zilustrowanych w naszym leksykonie stworów – czasem śmiesznych, czasem strasznych, ale zawsze niezwykle interesujących.”

Bestiariusz nie jest typowym opracowaniem encyklopedycznym, choć przedstawione stwory skatalogowano alfabetycznie. Autorzy – Paweł Zych i Witold Vergas skoncentrowali się na przedstawieniu graficznym Północnicy, Płaczki, Lasownika i wielu, wielu innych postaci, o których historie powoli zamierają i przeczytać o nich możemy  tylko w opracowaniach poświęconych wierzeniom i demonologii słowiańskiej. To praca

Grimm Fairy Tales #4 - komiks

„Wielka” miłość, naiwne marzenia, chwila przyjemności i problem, z którym nie łatwo sobie poradzić. Milly „wpadła”, a to nie podoba się jej chłopakowi, który uważa, że dziecko tylko zniszczy mu życie. Jedną opcją na pozbycie się niewygodnego „problemu” jest aborcja, drugą zaś sprzedanie dziecka bogatej rodzinie, która się o nie zatroszczy. Milly nie ma pojęcia, co powinna zrobić, ale z pomocą przychodzi jej nieznajoma, która opowiada jej baśń o Rumpelsztyku, posiadającym magiczne zdolności karle.

W pijackim uniesieniu stary młynarz chwali się w karczmie zmyślonymi umiejętnościami córki, która według niego potrafi uprząść złoto ze zwykłego siana. Kiedy wieść dociera do króla, ten zamyka dziewczynę w jednej z pałacowych komnat, stawiając ultimatum. Jeśli do rana niewiasta nie zdoła przemienić siana w złoto, zostanie pozbawiona życia. Zrozpaczonej dziewczynie z pomocą przychodzi karzeł. Nie ma jednak nic za darmo, a córka młynarza nie ma przy sobie zbyt wiele.

Jak wynika z samego opisu, „Rumpelsztyk” kładzie nacisk na tematy o wiele poważniejszy niż te, z którymi mieliśmy do tej pory do czynienia. Wprawdzie nadal obracamy się w kręgu problemów młodości, jednak teraz sięgamy zdecydowanie wyżej. Nie chodzi już bowiem o dylemat pierwszego razu, pragnienie zrealizowania marzeń czy brak zrozumienia ze strony rodziców, ale o niechcianą ciążę i związane z tym wybory, jak chociażby widmo aborcji. Krótko mówiąc,

Graham Masterton - Niemy strach

Istnieją autorzy, których podziwiamy i namiętnie od lat czytamy. Cieszy, gdy wydają nowe książki, choć czasem boimy się, że możemy zawieść się kolejnym tytułem. Na szczęście takich negatywnych odczuć nie miałam po lekturze Niemego Strachu Grahama Mastertona, który okazał się być kolejną, bardzo dobrą książką tego autora.

Mistrz grozy nie zawodzi i choć Niemy Strach nie jest pozycją nową*, to zdecydowanie warto po nią sięgnąć. Masterton jak zwykle zaskakuje pomysłowością i nietuzinkowością tematu. W Niemym Strachu konfrontuje czytelnika z chorobą, okrucieństwem, patologiami, chęcią dominacji, a także z nadprzyrodzonymi mocami.

Bohaterką książki jest Holly Summers, która jeszcze jako dziecko z powodu choroby straciła słuch. Z czasem nauczyła się żyć w ciszy, a ostatecznie posiadła niezwykłą umiejętność czytania z ruchu warg. Tę zdolność wykorzystuje pomagając policji namierzać groźnych przestępców poprzez „czytanie” ich rozmów.  Holly to bardzo dobra obserwatorka, więc jej umiejętności okazują się być także bezcenne w pracy przy maltretowanych dzieciach.

Jeden dzień wystarczył, by kobieta przestała wierzyć w swój zmysł. Musiała patrzeć na potwornie zmasakrowane ciało dziecka, z którego własny ojciec chciał wygnać Indiański odpowiednik diabła. Chłopiec przeżył, jednak jego oprawca nadal twierdzi, że chciał mu tylko pomóc w przegnaniu demona. Do tego obwinia Holly za sytuację prawną w jakiej się znalazł i rzuca na nią przekleństwo Kruka, które według indiańskich legend ma ją stopniowo pozbawiać szczęścia. Kobieta początkowo sceptycznie podchodzi do owego złorzeczenia, jednak gdy z dnia na dzień jej życie prywatne i zawodowe zaczyna się walić, Holly nabiera pewności, że stała się ofiarą klątwy kruka.

J.D. Bujak - Ogniskowa

Ludzkość od zawsze w śmierci doszukiwała się drugiego życia. Kolejnego wymiaru i nowego istnienia. Ciało to tylko ziemska powłoka, natomiast duch to prawdziwe znaczenie człowieczego jestestwa. Ogniskowa scala te dwa światy i daje pewność, że to co umiera nie odchodzi na zawsze.

Emilia, bohaterka książki Joanny D. Bujak, została obdarzona niezwykłym darem, który pozwala widzieć jej osoby, których fizycznie już nie ma. To ona jest tytułową Ogniskową, która kontaktuje się z duchami zmarłych i pomaga im przejść na drugą stronę. Ta umiejętność to coś, co miała w sobie od zawsze i to dzięki niej jeszcze jako kilkuletnia dziewczynka mogła uratować siebie, swą matkę oraz jeszcze kilku lokatorów budynku, w którym mieszkała.

Po latach okazało się, że życie z takim darem wcale nie jest łatwe. Pomoc zagubionym duszom to jedno, ale prowadzenie własnego losu to drugie. Emilia przez wszystkie te lata musiała ukrywać wielką tajemnicę, bo któż uwierzyłby dziewczynie twierdzącej, że widzi duchy? Emilia stara się więc prowadzić żywot zwyczajnej studentki na jeden z krakowskich uczelni. Ten spokój burzy jednak pewien makabryczny wypadek, w którym dziewczyna pełni rolę duchowego przewodnika. To właśnie podczas policyjnej akcji poznaje Michała, który ostatecznie zmienia jej życie i doprowadza do zagadkowych osób, które pokazują jej, że w swoim niezwykłym darze nie jest osamotniona.

Miroslav Żamboch - Wojna absolutna

Nazywa się DB - 24 i ma na podorędziu pokaźny zapas głowic atomowych. I całą masę innej broni masowej zagłady, co - zdawać by się mogło - zapewnia mu znaczącą przewagę na każdym polu walki.

To jednak nie takie proste, bowiem takich jak on - robotów bojowych  - jest w przestrzeni kosmicznej całe dziesiątki, bądź setki. I wynik konfrontacji wcale nie jest taki oczywisty. Zwłaszcza, że DB-24 zyskuje samoświadomość i zaczyna...zastanawiać się, po której stronie konfliktu się opowiedzieć.

Miroslav Żamboch - autor który zasłynął głównie historiami fantasy - powraca z powieścią w konwencji SF. Wykorzystując założenie mocno wyeskploatowane - kosmicznej wojny prowadzonej z wykorzystaniem groźnych mechanobotów bojowych - opowiada historię, jakiej z całą pewnością jeszcze w literaturze SF nie było.

Jej bohaterem jest ten, który zazwyczaj stanowił narzędzie w rękach ludzi. Robot bojowy. Wspomniany DB-24. Kiedy zyskuje świadomość, zaczyna analizować, czy konflikt w jakim bierze udział i rola, jaka mu w nim przypada na pewno odpowiada jego interesowi? Co zyska? Co może stracić? I co powinien w takiej sytuacji zrobić?

Rozważania mechanicznej istoty nad |”za i przeciw”

Złota Era Horroru. Najgorsze okładki

Oprawa książki odgrywa istota rolę, przynajmniej takiego jestem zdania. Wprawdzie są tacy, dla których sposób i jakość wydania książki nie odgrywa większego znaczenia, ja do nich nie należę. Uważam, że oprawa książki tworzy z niej w dużej mierze coś wyjątkowego, niemal podnosi ją do rangi fetyszu, jak mówi o tym w wywiadzie dla pierwszego numeru OkoLicy Strachu Krzysztof Azarewicz współzałożyciel Wydawnictwa Lashtal Press, znanego z wydawania pozycji w niedużych seriach, ale dopracowany graficznie do perfekcji. Podobnie zresztą opowiadała o czytaniu Katarzyna Bonda, która gościła w Szczecinku rok temu. Autorka kryminałów twierdzi, że czytanie i obcowanie z literaturą, to coś wyjątkowego, wręcz intymnego dla każdego czytelnika.

To przecież grafika na okładce w pierwszej kolejności pozwala nam wyłowić dany tytuł spośród dziesiątek innych znajdujących się na półkach w księgarniach, to intrygujący grzbiet, często z okładkową grafiką, niebanalną czcionką, którą napisane jest nazwisko autora, czy w końcu odpowiedniej wielkości litery tytułu są powodem często niemal odruchu bezwarunkowego.Nasza ręka szybciej niż reakcja mózgu zadziała i nim się spostrzeżemy, już trzymamy w dłoniach KSIĄŻKĘ. Podobno większość facetów jest wzrokowcami, mi samemu zdążyło się zakupić książkę dla okładki, a może inaczej, to okładka spowodowała, że zakupiłem książkę. Nie wstydzę się tego. Czy to były trafne decyzje? Często tak, czasami nie. Bo przecież trzeba oddać rację tym, którzy twierdzą, że nie okładka powoduje, czy dany tytuł warto zakupić, a treść. Tak, treść jest najważniejsza, jednak czasami pozwalam pofolgować wzrokowi i kupię książkę dla okładki. Oczywiście można rozpisywać się nad książkami wydanymi w twardych oprawach, z obwolutą lub miękkich, ale świetnie imitujących te pierwsze. Można pisać o wydaniach specjalnych, limitowanych, które często osiągają horrendalne ceny. Dlaczego? Powód jest chyba oczywisty. Dla zdecydowanej większości z nas – maniaków, kolekcjonerów i zbieraczy (nie użyję słowa bibliofil, jakoś źle mi się kojarzy) książka to nie tylko zawarta w niej treść i sam akt czytania, przeżywania wraz z bohaterami niesamowitych przygód. To także ozdoba gabinetu, pokoju, biblioteczki. Mam tak czasami, że siadam na fotelu przed moim księgozbiorem, ustawionym w znany tylko mi schemat i patrzę, czasami jakaś pozycję wyciągnę, fragment przeczytam, przekartkuję, zetrę kurz lub przełożę w inne miejsce. Obcowanie z produktem pięknie wydanym  jest dla mnie czymś niesamowitym, uspokajającym i relaksującym, a jednocześnie sprawiającym niesamowitą frajdę. Można także dyskutować o gustach. Możemy także rozmawiać o tym, czy wolimy okładki "napaćkane", czy schludne, z małą ilością kolorów, stonowaną grafiką, czy grzbiety kolorowe z barwną czcionką, czy białe ze skromnym napisem, jak wydaje chociażby swoje powieści Wydawnictwo Albatros. Każda z tych opcji ma swój niepowtarzalny urok i swoich zwolenników. O samej oprawie książki można rozpisywać się przecież w nieskończoność.

Tam ci będzie lepiej - Ryszard Ćwirlej

Polski kryminał zdążył już na dobre rozgościć się na naszym rynku wydawniczym. Z radością obserwuję jak jest go coraz więcej, a nasi rodzimi pisarze swoja twórczością w niczym nie ustępują znanym, zagranicznym autorom. I co najlepsze, kolejne tytuły pną się w górę na listach bestsellerów.

Bardzo jestem ciekawa jak przyjmiecie kolejną polską nowość  ze świata kryminałów.”

Tam będzie Ci lepiej” Ryszarda Ćwirleja różni się pod wieloma względami od tych, które do tej pory miałam przyjemność przeczytać.

Poznań, początek 1924 roku. Mieszkańcami miasta wstrząsa fala brutalnych morderstw. Z rąk nieznanego sprawcy giną prostytutki. Śledztwo prowadzą komisarz Antoni Fischer oraz jego zastępca Albin Siewierski. Ten pierwszy to dystyngowany i elokwentny oficer najpierw pruskiej, a potem polskiej armii, przystojny trzydziestokilkulatek, znany ze swojego roztropnego i przemyślanego działania, ponad wszystko ceniący sobie poznański sznyt. Ten drugi to pochodzący z Kongresówki jegomość, dla którego najważniejsze są szybkie efekty pracy, blichtr i brylantyna. I choć reprezentują zupełnie inne wartości, muszą połączyć siły, żeby złapać bezwzględnego zabójcę.

Małgorzata Łatka - Kamfora

„Nawet to, czego nie powiesz, może zostać użyte przeciwko tobie”, gdyż twoje gesty, mimika i mowa ciała mówią same za siebie. Małgorzata Łatka w swym thrillerze Kamfora mierzy się z zagadnieniem mowy ciała i tym samym do polskiego kryminału wprowadza świeży wątek. Ale czy ten temat i postać wykreowana przez autorkę, którą jest specjalistka od odczytywania emocji z mimiki, wystarczą, aby uznać ten thriller za dobry? Według mnie nie.

Kraków. To tutaj dochodzi do serii makabrycznych morderstw, których ofiarą padły młode kobiety. Brutalnie okaleczone i porzucone ciała to jedyny ślad, jaki pozostawia po sobie morderca, który przez opinie publiczną został okrzyknięty mianem Kamfory, gdyż „pojawia się i znika niezauważony przez nikogo”. Śledztwo prowadzone przez Jakuba Zagórskiego utknęło w martwym punkcie, a kolejne zaginięcia kobiet nie wskazują na to, aby morderstwa miały ustać. Zdesperowany policjant postanawia uciec się do innych metod. Zaprasza do współpracy specjalistkę od mowy ciała – Lenę Zamojską, której umiejętności mogłyby pomóc w schwytaniu sprawcy. Ta początkowo odmawia, gdyż w jej życiu zawodowym zdarzyło się coś, co przewartościowało jej podejście do swych zdolności i pracy zawodowej. Do współpracy z policją przekonuje ją ostatecznie zaginięcie kolejnej kobiety, której los spoczywa w rękach Kamfory.

Alex Marwood - Zabójca z sąsiedztwa

Po bardzo udanym debiucie książką „Dziewczyny, które zabiły Chloe” Alex  Marwood powróciła w wielkim stylu. Pomimo skromnego dorobku literackiego pisarka już zdążyła wskoczyć na listę moich ulubionych autorek. Kolejny raz miałam przyjemność zanurzyć  się w cholernie dobry kryminał psychologiczny.