Peter James - Ludzie doskonali

„Gdy dziesięć lat temu zacząłem zbierać materiały do tej powieści, 

ludzie mówili mi, że „dzieci projektowane genetycznie” to science fiction.

 Dzisiaj już tak nie jest….”

Kto z nas, rodziców nie pragnie, aby jego dziecko było zdrowe od narodzin.

Każdy z nas przez następne lata obserwuje jak się rozwija, rośnie i wszelkie sytuacje będące czymś odmiennym od schematycznych zachowań rówieśników powodują, że zaczynamy kartkować poradniki lub strony w internecie. Pomimo całej miłości jaką staramy się przelać na nasze pociechy, cały czas, gdzieś z tyłu głowy jest obawa o kolejne dni i lata. Zadajemy sobie w myślach tysiące pytań, na które nie znamy odpowiedzi. Patrzymy w przyszłość i oczami wyobraźni widzimy nasze dorosłe dziecko, jak dobrze radzi sobie w życiu, zdobywa kolejne stopnie kariery zawodowej, zakłada  rodzinę i osiąga sukces finansowy. 

Miłość i strach są chyba nierozłączne. 

Tak samo w przyszłość patrzyli John i Naomi Klaessonowie do czasu, aż dowiedzieli o nieuleczalnej chorobie ich ukochanego syna. Chorobie, którą odziedziczył z ich genów, które nieświadomie mu przekazali. W przypadku choroby Dreyensa-Schlemmera, na którą zachorował Halley, dziecko, musi otrzymać geny choroby od obydwu rodziców, co jest niezwykle rzadkie, a jednak się zdarzyło.

Jack Ketchum - Zabawa w chowanego

To musiało wydarzyć się pewnego upalnego lata czasów młodości, bo żadna inna pora roku, żaden inny czas życia nie inspiruje do takich wybryków. Nie mogło być inaczej, bo akurat wtedy coś wisiało w powietrzu. Atmosfera dzikości, szaleństwa, totalnego braku odpowiedzialności. Wakacje, nijakie miasteczko nad morzem i grupka znudzonych na śmierć bogatych dzieciaków. Wysokie klify, szybkie kabriolety, hormony buzujące pod skórą. Potrzebne było jakieś wyzwanie. Najprawdziwsze wyzwanie, które podniosłoby adrenalinę…

Takim wyzwaniem mogła być „Zabawa w chowanego”, jakiej podejmują się bohaterowie powieści Jacka Ketchuma. W opuszczonym domu, którego przeszłość wciąż skrywa nierozwiązane tajemnice, nieznane nawet miejscowym.

Dead River, czyli miasteczko na amerykańskim wybrzeżu. Dan to młody chłopak o nieciekawych perspektywach i zerowej motywacji. Każdy kolejny dzień to powtórka z dnia poprzedniego. I wtedy pojawia się ona – Casey. Dzika bogata dziewczyna z parą przyjaciół, która nie boi się kąpać nago, kochać szaleńczo w deszczu, kraść cudzych samochodów i kawioru z miejscowego sklepiku. Ożywi krew, rozgrzeje zmysły, na nowo obudzi marzenia. Szuka wrażeń, a Dan zna takie miejsce, gdzie tajemnica wciąż umożliwia popisy wyobraźni. To będzie lato, którego Dan nigdy już nie zapomni.

Agnieszka Płoszaj - Czarodziejka

Na początku był chaos… I w rzeczy samej – podobnie jest w powieści Agnieszki Płoszaj „Czarodziejka”. Zaczyna się mocnym, wyrazistym wspomnieniem z roku 1977, w którym to młoda kobieta zmęczona nieustającym płaczem noworodka i najwidoczniej niechcianym macierzyństwem, postanawia w przypływie żalu i bezradności pozbyć się dziecka wyrzucając go do pobliskiego kontenera na śmieci. Po chwili jednak uspokaja się i wraca po syna, lecz w danym miejscu już go nie ma…

Następnie autorka konfrontuje nas z mnogością postaci, zdarzeń, sytuacji i historii tak, że naprawdę początkowo trudno się w tym wszystkim połapać, a co dopiero zbić to w całość i wyciągnąć właściwą historię. Istny chaos i rozgardiasz, ale ostatecznie rodzi się w „Czarodziejce” życie i całkiem zgrabna kryminalna historia z wątkiem obyczajowo-psychologicznym, lecz mimo to niepozbawiona wielu niedociągnięć.

Jacek Radzymiński - Rozeznanie duchów

Jacek Radzymiński to nowa twarz na poletku polskiej literatury niesamowitej, a konkretnie literackiego horroru. „Rozeznanie duchów”, to także druga pozycja Wydawnictwa Fantom, które zadebiutowało na rynku zbiorem opowiadań Adama Podlewskiego – redaktora naczelnego Fantomu - „Wars i Sawa”. Widać wyraźnie, że wydawca związany jest bardzo mocno z Warszawą i nie chodzi mi o miejsce zamieszkania, a o miejsce umieszczenia akcji obydwu zbiorów.

„Rozeznanie duchów” to zbiór pięciu historii, połączonych osobami głównych bohaterów. W elitarnym warszawskim liceum cyklicznie powtarza się fala samobójstw. Siły, które żerują na życiu uczniów nie są specjalnie wybredne. Można podrzucić im inną ofiarę. Czy jednak w tak nawiedzonym mieście, jakim jest Warszawa, można porozumieć się z jednym duchem, by nie zaalarmować innych? Na marginesie społeczeństwa stolicy żyją tacy, którzy musieli nauczyć się rozpoznawać niejasne granice między tym, co zwyczajne, a tym, co nadprzyrodzone.

J. L. Bourne - On jest Tobą - wywiad specjalny.

1.       Witaj, miło móc z Tobą rozmawiać! Jestem wdzięczny za poświęcenie mi czasu. Z tego co wiem, nadal jesteś w armii. Czy możesz powiedzieć na czym polega tam twoja praca?

W zasadzie jestem oficerem marynarki wojennej USA. Zawód, w którym mnie wyszkolono to wywiad sygnałów powietrznych.

2.       Brzmi skomplikowanie. Wydawałoby się, że praca w armii, jest dobrze płatna i zapewnia dobrą emeryturę. Co sprawiło, że postanowiłeś zostać pisarzem?

Mówiąc prawdę, moi odpowiednicy pracujący w cywilu średnio zarabiają więcej niż personel wojskowy. Z tego powodu wojsko oferuje dobrą emeryturę, żeby choć tym konkurować z wynagrodzeniami w sektorze prywatnym. Zdecydowałem się na pisarstwo ponieważ widziałem, że jest przestrzeń do zapełnienia, przestrzeń w realistycznej post-apokaliptycznej fikcji.

Łukasz Radecki - Królestwo gore

„Królestwo Gore” to pewien przekrój twórczości Łukasza Radeckiego, który kilkanaście lat temu na światło dzienne wypuścił swój pierwszy tekst. Nie zdziwcie się więc, jeśli historie z tego zbioru wydadzą wam się znane, ale będą też i takie, na które będziecie mieć „przyjemność” natrafić po raz pierwszy.

Gdy myślimy o gore, to w oczywisty sposób nasuwają nam się na myśl wszelkie opisy okrucieństw, wynaturzeń, dewiacji, orgii, krwi i wymiocin. Plugastwo w najgorszej postaci, bestialstwo dla samego bestialstwa. Radecki oddaje czytelnikowi w zbiorze czternaście opowiadań epatujących zgrozą, obrzydzeniem, naturalistycznymi opisami, ale przy tym nie są one bezmyślne, wręcz przeciwnie…

„Królestwo gore” to bardzo równy zbiór pod względem jakości umieszczonych w nim tekstów. O żadnym nie mogę powiedzieć, że był słaby, czy nieznaczący. Wśród tych wszystkich dobrych opowiadań mogę mieć tylko swoich faworytów takich jak: „Robaczywek”, Fundacja Hackenholta, „Wyrzygać duszę”, czy „Okruch”.

Paweł Majka - Berserk

Kraków usłany trupami. Stosy ciał, smród rozkładu, niegasnący ogień i zgliszcza ludzkiej cywilizacji. Taki obraz post-apokaliptycznej zagłady  w swej najnowszej książce prezentuje Paweł Majka. Świat opanowała gorączka, która początkowo rozwijała się powoli, dając niezauważalne w tłumie informacji przykłady obłędu. To nie były jednak jednorazowe ataki agresji, ale Berserk – zabójczy wirus, który pewnego dnia eksplodował z całą swoją siłą przetaczając się przez cały świat. Ludzie atakowali się nawzajem, w nieokiełznanym szale mordowali swoich najbliższych. Ludzkość została zdziesiątkowana, ale ci co ocaleli starają się żyć na nowo, w innym już świecie.

Być może ktoś stwierdzi, że Paweł Majka w „Berserku” powiela literacki schemat świata po zagładzie. Podobnych książek było wiele: „Metro 2033”, Walking Dead”, „Łabędzi śpiew”, „Wściekła krew”, „Piknik na skraju drogi”, czy „World War Z”. Sam autor nie unika nawiązań do części z tych książek, bo wszakże były one częścią kultury, która przestała istnieć. Jednak powieść Pawła Majki ma w sobie pewne ważne przesłanie, które daje do myślenia i uświadamia, że koniec tego co znamy i spustoszenie nas samych już się rozpoczęło.

Paula Hawkins - Zapisane w wodzie

„Znowu ją wiążą. Tym razem inaczej: lewy kciuk do dużego palca u prawej nogi, prawy do dużego u lewej. I Opasują sznurem w talii. A potem niosą do wody. (…) Tonie. Kiedy wyciągają ją po raz drugi, ma sine usta i już nie oddycha.

„Dziewczyna z pociągu” Pauli Hawkins przez jednych była uważana za wielki hit wśród thrillerów, ale byli i tacy, którzy uznali tę powieść za nieporozumienie. Wydaje mi się, że tych zbieżności w wyrażaniu opinii nie powinno już być w przypadku „Zapisane w wodzie”, gdyż jest to powieść bardzo dobra, wielowątkowa, mroczna, dojmująca i z pewną tajemnicą, która pozostała w wodzie.

Beckford jest miejscem naznaczonym tragedią. Na przestrzeni wielu lat zdarzyły się w nim rzeczy przerażające, okrutne, niejasne i ostateczne. To miasto, w którym polowano na czarownice, mordowano z bezsilności i szukano ukojenia,a może także pozbywano się niewygodnych kobiet? Dla wszystkich tych wydarzeń wspólnym mianownikiem była ciemna, zimna rzeka, która pochłaniała wszystkie te istnienia – w sposób bestialski, bądź też całkowicie dobrowolny.

Ostatnim lustrem, w którym widziała się Nell Abbott, była mroczna toń rzeki, w której kobieta postanowiła zakończyć swoje życie. Rzeka i historia osób, które w niej zginęły fascynowała ja od zawsze, a ostatecznie kobieta sama postanowiła ponieść się tej otchłani. Skoczyła.

Lian Hearn - Cesarz ośmiu wysp

Dziewięć lat przyszło czekać mi na nową powieść Lian Hearn. Wydawana w latach 2003-2008 pięciotomowa opowieść rodu Otori zafascynowała mnie i przez kilka lat wyczekiwałem każdego kolejnego tomu tej niezwykłej sagi. Gdy zobaczyłem, że Wydawnictwo Mag startuje z nową serią autorki, radości mojej nie było końca. Pomimo tego, że od przeczytania ostatniego tomu Otori za dużo już nie pozostało w mojej pamięci, to emocje jakie towarzyszyły mi w tamtych latach powróciły ponownie.

Dosłownie jedno zdanie o wydaniu „Cesarza ośmiu wysp”. Twarda oprawa, kolorowane brzegi stron, zakładka- wstążka i ciekawa grafika okładki z pewnością zaostrzyły mój apetyt na świetną lekturę.

Czy tak faktycznie się stało? W sumie tak, chociaż na początku trochę błądziłem i musiałem wracać kilka stron wstecz. Nie ze względu na zawiłości fabuły, czy drobne elementy, które mogły mi umknąć i bez nich zrozumienie dalszej akcji byłoby trudne. Hearn serwuje czytelnikowi kilku bohaterów i ze względu na obcobrzmiące japońskie nazwiska czasami gubiłem się kto jest kim. Gdy już wczytałem się w powieść, to problem zniknął, jednak na początku było to trochę irytujące.

Arnaldur Indridason - Ciemna rzeka

Islandia. Kraj, w którym żyje niespełna 400 tysięcy osób, zimy są ciemne i długie, a klimat zmienny. Są tam miejsca, w których człowiek nie żyje prawie wcale, są takie, z których ucieka do Reykjavíku. To właśnie w tej krainie lodu i ognia rozgrywa się thriller „Ciemna rzeka” Arnaldura Indridasona.

Trzydziestoletni mężczyzna zostaje odnaleziony w swoim mieszkaniu z poderżniętym gardłem. Śledczy określają cięcie jako precyzyjne, bardzo kobiece. Co ciekawe kolejne badania wykazały, iż w organizmie mężczyzny - a także w jego mieszkaniu – znajduje się rohypnol, czyli tak zwana tabletka gwałtu. Śledztwo prowadzi detektyw Elinborg, która po wszystkich tych szlakach dociera do niepokojących wniosków. Szybko bowiem okazuje się, że denat nie tylko jest ofiarą mordu, ale najprawdopodobniej sam był oprawcom.

Elinborg przemierza Islandie, by dotrzeć do sedna sprawy. Odwiedza zapomniane miejsca, grzebie w przeszłości i na nowo odkrywa zamierzchłe sprawy, starając się dociec do prawdy.

Stefan Ahnhem - Dziewiąty grób

Miłość, która prowadzi do zbrodni -Dziewiąty grób

Chociaż „Dziewiąty grób” jest drugą częścią serii  o policjancie Fabianie Risku,to ja dopiero teraz mam okazję zapoznać się z talentem Stefana Ahnhema. Bo,że jest pisarzem z ogromnym potencjałem stwierdzam bez dwóch zdań.

Szwedzki minister sprawiedliwości wychodzi z domu poselskiego po zażartej debacie. Wybiera boczne wyjście z budynku, żeby umknąć dziennikarzom, ale nigdy nie dociera do czekającego na niego samochodu. Zapadł się pod ziemię w samym centrum siedziby władz.

W tym samym czasie w Danii, w swoim domu w Kopenhadze zostaje brutalnie zamordowana żona pewnego celebryty. Dunja Hougaard rozpoczyna śledztwo, które wkrótce zawiedzie ją do Szwecji.

Jest tydzień przed Bożym Narodzeniem. Zima łapie Sztokholm i Kopenhagę w silnym uścisku, kiedy Fabian Risk dostaje polecenie, by w tajemnicy zbadał sprawę zniknięcia ministra. Oficjalnie śledztwo prowadzą służby specjalne, ale zarówno one, jak i Fabian oraz jego ciężarna koleżanka Malin Rehnberg szybko trafiają na ślepy zaułek. Wkrótce staje się jasne, że nic nie jest tym, czym się z początku wydawało, a pewne potężne siły robią wszystko, by skandaliczna prawda nie wyszła na jaw.