Graham Masterton - relacja. Szczecin 2018

Relacja ze spotkania z Grahamem Mastertonem w Szczecinie.

Zaopatrzony w numer specjalny OkoLicy Strachu, w którym znalazło się niepublikowane opowiadanie i plecak pełen książek (serię Primy z lat 90-tych), z wielką ekscytacją dojechałem na spotkanie z moim mistrzem Grahamem Mastertonem w szczecińskim Empiku. To kolejny raz, gdy z mocnym postanowieniem spotkania z pisarzem, ruszyłem pełen nadziei, że w końcu to się uda. Próby podejmowałem kilkukrotnie, jednak zawsze komplikacje życiowe skutecznie stawały mi naprzeciw. Oczywiście w plecaku miałem także listy od śp. Andrzeja Kuryłowicza – założyciela wydawnictw Prima i Albatros, w których informował mnie o wizycie Mastertona z 1993 roku, która, jak się potem okazało, nie doszła do skutku. Bardzo chciałem je Grahamowi pokazać.

fot. Rafał Charusta

Szczecin przywitał mnie piękną pogodą, ale i korkami na wjeździe do miasta, jednak bez większych problemów dotarłem do Galerii Kaskada, gdzie miałem poprowadzić spotkanie z pisarzem.
W przeciwieństwie do mnie, Graham Masterton dotarł z 30-minutowym opóźnieniem (kochamy nasze koleje!). Cały czas zastanawiałem się, czy siedemdziesięciodwuletni Graham będzie miał w sobie tyle siły, aby prosto z pociągu dotrzeć na miejsce i przez kolejne dwie godziny odpowiadać na pytania moje i publiczności, która gromadnie przybyła na spotkanie.

Wszystko na szczęście się udało i z lekkim opóźnieniem, ale w świetnych humorach rozpoczęliśmy spotkanie. To była pierwsza wizyta Grahama w Szczecinie i tego dotyczyło także moje pytanie, w którym zawarłem także obawę o zmęczenie autora podróżą. Graham odpowiedział zdziwiony, że wszystko jest OK i czuje się fantastycznie, przytaczając od razu kolejowe historie, jakie spotkały go po drodze. Z rozwianymi obawami zadałem kolejne dwa pytania i nagle z przerażeniem uświadomiłem sobie, że autor odpowiedział w nich także na kilka kolejnych z przeze mnie przygotowanych, rozbijając mi ich kolejność, a pozostałe w sumie straciły sens. Zerkałem na tłumaczkę i zastanawiałem się, czy popularny „Masti”, nie dostał ich przypadkiem wcześniej (śmiech). Jak się później okazało – nie! Zaczęła się więc wielka improwizacja, a kartki z pytaniami poszły na bok. Graham opowiadał i snuł historie o początku swojej kariery, w sumie to zaczął od dzieciństwa, szkoły, pierwszej pracy i dotarł na koniec do właściwego, zadanego przeze mnie na początku: „Dlaczego Manitou ma dwie wersje zakończenia, a w Polsce cały czas kolejne wznowienia są z wersją, gdzie technologia pokonuje indiańskiego demona?”. 

fot. Rafał Charusta

Masterton tryskał energią, opowiadając o niemal całej swojej twórczości. Rozmawialiśmy o tym, skąd czerpie pomysły do swoich książek, o zawodzie pisarza, tworzeniu postaci bohaterów. Nie obyło się też bez wspomnień o początkach kariery pisarza w Polsce, gdzie przytaczał kultową już historię zapłaty za „Manitou” ikonami i kiełbasą. Dużo czasu poświęciliśmy działalności charytatywnej, którą prowadzi, zaś historia o tym, jak pojedynczy egzemplarz swojej najnowszej powieści drukuje i przeznacza na aukcję, z której dochód przeznaczony jest na Dom Dziecka w Górcu, chwyciła wszystkich za serca, co było doskonale widać po reakcji publiczności. Zresztą lokalne media, także zachwycone tą historią, postanowiły nagrać materiał na ten temat.

Nawet nie wiem, kiedy minęły przeznaczone na spotkanie dwie godziny, a koordynatorka spotkania ze strony Empiku pokazywała mi „Time out”. Spotkanie starałem się zakończyć chyba cztery razy, jednak kolejne padające z sali pytania powodowały, że Graham na nowo się „rozkręcał” i wcale nie wyglądało, że za chwilę będziemy kończyć. W sumie, to nie miałem nic przeciwko, aby spotkanie trwało jeszcze dłużej. Ludzie, którzy w końcu doczekali się wizyty Mastertona w Szczecinie, mieli przecież prawo przebywać ze swoim ulubionym pisarzem jak najdłużej. Gdy wszyscy na koniec podziękowali Mastertonowi gromkimi brawami, rozpoczął się chyba najmilszy moment podpisywania książek oraz krótkich prywatnych rozmów z pisarzem. Nie musze chyba pisać, że trwało to dość długo, a ja zapytałem ochroniarza, o której zamykają Empik. 

fot. Rafał Charusta

Gdy już wszyscy się rozeszli, wyciągnąłem z plecaka naręcze książek i kolejno podsuwałem je do podpisu. Wspomniałem także Mastertonowi o moich próbach spotkania się z nim i pokazałem przywiezione ze sobą listy. Poprosiłem także o podpisanie jednego, aby w końcu mieć dowód, że spotkaliśmy się po tylu latach. Ten wyjątkowy list leży obok mnie z podpisami Grahama Mastertona i śp. Andrzeja Kuryłowicza. 

Relacja pojawiła się także na polskiej, oficjalnej stronie pisarza.

 http://grahammasterton.blox.pl