czwartek, 21 grudnia 2017

Minka Kent - Idealne życie




Idealne życie na Instragramie, Twitterze, Facebooku. Barwne posty, pozytywne sytuacje, sielanka przebijająca się z postów na portalach społecznościowych. A jak jest naprawdę? Może to tylko ułuda i kreowanie nieprawdziwej rzeczywistości? Tworzenie fałszywego życia w sieci.
Minka Kent w swej debiutanckiej powieści „Idealne życie” bierze na warsztat ludzi młodych, pięknych, z pozoru nieskazitelnych, którzy kreują swój mały świat za pośrednictwem mediów. Wszystko to jest tak naprawdę kłamstwem. W tym wymyślonym świecie zakochuje się jednak Autumn Carpenter, która na Instaface obserwuje rodzinę McMullenów. Zresztą nie tylko ich, bo siebie tworzy na wzór innych osób, których konta obserwuje wręcz w obsesyjny sposób.
McMullenowie są jednak szczególni – piękni, szczęśliwi, wspaniali rodzice trójki dzieci, z których jedno należy do Autumn. Kobieta chce być częścią ich życia, pragnie być jak najbliżej swojej córki, którą lata temu musiała oddać do adopcji. Co jest nie tak z Autumn, która tak naprawdę nie potrafi i nie chce być prawdziwą sobą i najważniejsze – co nie gra w rodzinie McMullenów, jakie brudne i kłamliwe tajemnice skrywają, z jakimi problemami muszą zmagać się na co dzień? Idealne życie to mrzonka, która pomału zaczyna się rozpadać.

środa, 20 grudnia 2017

10 najlepszych kryminałów i thrillerów 2017 roku

Mijający 2017 rok to tradycyjnie wysyp kryminałów i thrillerów. Obydwa gatunki od czasu bumu na literaturę skandynawską mają się bardzo dobrze. Ilość wydanych pozycji może przytłaczać. Niemal każde wydawnictwo stara się coś uczknąć z tych popularnych gatunków literackich. Tradycyjnie pokusiliśmy się o podsumowanie mijającego roku. Wybraliśmy dziesięć najlepszych wg nas pozycji. Są to książki, do przeczytania których mocno namawiamy, ponieważ  to świetne powieści. 
Oczywiście zdajemy sobie sprawę, że nie przeczytaliśmy wszystkich wydawniczych propozycji, nawet nie pokusiłbym się o stwierdzenie, że znaleźliśmy czas, aby przeczytać chociaż połowę wydanych w 2017 roku kryminałów czy thrillerów. Poniższa lista, jest więc naszym bardzo subiektywnym wyborem. 
Na dziesięć wybranych przez nas tytułów, cztery należą do Wydawnictwa Albatros. Więc ponownie w tym roku Albatros rządził. Wydawnictwo postawiło na autorów, którzy w 2016 roku okazali się strzałem w dziesiątkę: Harlan Coben, Alex Marwood czy Donato Carissi. Cieszy fakt, że mniejsze wydawnictwa jak Papierowy Księżyc, czy Wielka Litera dobiły do tych największych. Ponownie w tym roku, literatura anglojęzyczna prowadzi zdecydowanie. Jednak znalazły się i polskie perełki: Wojciech Chmielarz i Anna Kańtoch. Ta ostatnia wskoczyła na naszą listę dosłownie przed chwilą. "Niepełnia" okazała się fantastycznym kryminałem i po otrzymaniu w tym roku przez autorkę nagrody Kryminalnej Piły potwierdza Anna, że w krymi czuje się wyśmienicie. Wielkie brawa i gratulacje, także dla wydawcy - Powergraph. Zaś jeżeli chodzi o Wojtka Chmielarza, to zdobywca Wielkiego Kalibru ponownie utrzymuje znakomitą formę i z niecierpliwością czekamy na jego kolejną powieść, która ukaże się w styczniu 2018.
Jeżeli chodzi o literaturę zagraniczną, to naprawdę ciężko jest wybrać te trzy najlepsze powieści, które oderwały się od peletonu, od innych z listy. Na pewno sporym zaskoczeniem jest fenomenalna "Cisza" Thomasa Raaba. Mega świetna powieść.

Przejdźmy więc do listy najciekawszych, najlepszych naszym zdaniem kryminałów i thrillerów 2017 roku.*
1. Anna Kańtoch "Niepełnia" /Powergraph
2. Wojciech Chmielarz "Zombie" / Czarne
3. Thomas Raab "Cisza" / Albatros
4. Alex Marwood "Najmroczniejszy sekret" / Albatros
5. Harlan Coben "Już mnie nie oszukasz" / Albatros
6. Stefan Ahnhem " Osiemnaście stopni poniżej zera" / Marginesy
7. Donato Carissi "Łowca cieni" / Albatros
8. Dot Hutchinson "Kolekcjoner motyli" / Filia
9. George Harrar "Sieć podejrzeń" / Wielka Litera
10. Tom Franklin "Skrzywiona litera" / Papierowy Księżyc

* Tytuły wyszczególniono losowo ;)



wtorek, 19 grudnia 2017

"Kamienica panny Kluk" Damian Zdanowicz i "Drugi peron" Agnieszka Kwiatkowska

Jest prawdą powszechnie znaną, że napisanie dobrego opowiadania to nie lada sztuka. Dla przykładu, opowiadania grozy… Można zagryzmolić kilkaset stron na modłę współczesnych mistrzów i nie powiedzieć nic, a można nakreślić zaledwie kilka akapitów i powiedzieć wszystko. A nawet więcej. To pewnie dlatego tak niewiele jest we współczesnej literaturze gatunkowej zbiorów opowiadań doskonałych, tzn. idealnie wyważonych, w których zgadza się tak atmosfera, jak wyczucie czasu, czyli uchwycony ten jeden, najważniejszy moment, tworzący punkt kulminacyjny fabuły. W końcu opowiadanie to taka opowieść na zagryzkę, literacka przekąska, opowieść w pigułce, w której musi zawrzeć się wszystko to, co w dobrej powieści, ale intensywniej, zwięźlej, bardziej. Całość musi być przesycona esencją smaku. Przed opowiadaniami grozy podniesiona jest jeszcze wyższa poprzeczka, bo przecież muszą wywołać w czytelniku poczucie grozy, wstrząsnąć nim, zaniepokoić. Tutaj nie sposób nikogo oszukać – potrzeba mistrzowskiego pióra.

W poszukiwaniu takich horrorowych smakołyków krótkiej formy warto sięgnąć po dwa zbiory z Biblioteczki Okolicy Strachu – „Kamienicę Panny Kluk” Damiana Zdanowicza i „Drugi peron i inne opowiadania” Agnieszki Kwiatkowskiej. Bardzo możliwe, że poczujecie się nasyceni i zadowoleni.

T.T.- Piotr Kulpa



„T.T” Piotra Kulpy to z całą pewnością jedna z najlepszych powieści grozy, jakie ukazały się w mijającym roku w Polsce. I nie ma w tym stwierdzeniu przesady, bowiem powieść broni się nie tylko ciekawym zamysłem fabularnym, ale stylem - mocnym, mięsistym, dusznym. Tworzącym atmosferę osaczenia, która towarzyszy nam przez całą lekturę.
Kulpa okazuje się znakomitym prozaikiem, który doskonale rozumie rytm mrocznych historii i potrafi nadać im właściwy ton. Polecam każdemu, kto oczekuje od literatury nie tylko treści, ale i formy.

Historia miejscami kojarzy mi się z jednym z opowiadań Sapkowskiego („Muzykanci”,  ze zbioru „Coś się kończy, coś się zaczyna”). Może to przez nieco demoniczny obraz kotki Bastet, może przez całościową kreacje powieści, w której nasza rzeczywistość niebezpiecznie ociera się i przenika z drugą stroną? Dość, by wywołać uczucie niepokoju, momentami wręcz zwyczajnego lęku, ale jednocześnie by nie powiedzieć za dużo zbyt wcześnie, by  nie obnażyć wszystkiego od razu.
Kulpa ma ta szczególną umiejętność przedstawiania wymyślonej przez siebie kreacji świata powolnie, okruchami, wplecionymi między poszczególne sceny. Nie serwuje nam suchego wykładu nt praw rządzących stworzoną przez niego rzeczywistością, ale pozwala nam ją samodzielnie odkrywać, składać z rozrzuconych elementów, jak z puzzli. I to wg mnie jedna z największych zalet powieści. Tajemnicza, gęsta atmosfera tej historii sprawia, że nie sposób się w niej nie zatracić, nie podobna nie utonąć w onirycznych majakach, gdzie retrospekcje czasów i miejsc są na porządku dziennym, a każdy kryje więcej, niż gotów jest zdradzić...

poniedziałek, 18 grudnia 2017

Przeczywistość - Marek Zychla

Lubicie zaglądać w przyszłość?
Bez wehikułu czasu mam dla was garść informacji i wrażeń po lekturze zbioru opowiadań Marka Zychli, który właśnie się ukazał nakładem wydawnictwa GMORK.
Już pierwszy rzut oka na okładkę cieszy, bo poza Kawką (o czym później) mamy też polski i irlandzki akcent - wszak Marek Zychla mieszka i pracuje w Irlandii.

Z opowiadaniami Marka zetknąłem się już w kilku tomach i czasopismach - żeby wspomnieć o obu "Horrorach na Roztoczu", "Pokłosiu", "Hardboiled", "Echu zgasłego świata" (muszę przeczytać choć to jedno opowiadanie) magazynie "Histeria. Za każdym razem było podobnie - apetyt rósł w miarę jedzenia i wciąż chciało się więcej, cisnąc na usta nieodmienne pytanie "kiedy samodzielny tom?". Nadzieję przyniosło "Bez znieczulenia" Juliusza Wojciechowicza, również związanego z Wydawnictwem,
Cóż więc dostaniemy jesienią? Już lektura wersji roboczej zrzuca z krzesła. Przywykłem do tego, że Autor w scenerii weird fiction operuje snem czy chorobą psychiczną - już pierwsze strony brutalnie narzuciły nowe instrumentarium. I to jakie!
Symbioza, nowy utwór w UM2033 to nie postapo do jakiego przywykliśmy. Mamy tu cień i zieleń walczące o przestrzeń, a wciśnięci między nich żołnierze i knackersi w okrutny sposób walczą o przetrwanie. Inspiracja prastarym mitem powoduje, że fabuła pęcznieje do dość monstrualnych rozmiarów i komplikuje się w charakterystycznym dla Autora twiście.

wtorek, 12 grudnia 2017

Graham Masterton - Głód



Graham Masterton sprowadza na USA wielki „Głód” i tym samym odchodzi od konwencji horroru i duchów oraz demonów, na rzecz powieści postapokaliptycznej. Już pewnie wielu z was miało okazję przeczytać tę książkę, które teraz powróciła nakładem wydawnictwa Replika.
Masterton w „Głodzie” tworzy obraz zagłady, opisując możliwe scenariusze tego co mogłoby się stać, gdyby ludzkość była pozbawiona jedzenia. Fabułę powieści umieszcza w Kansas na jednej z gigantycznych farm prowadzonych przez Eda Hardesty, który pewnego dnia – tuż przed żniwami – na jednym ze swoich pół zauważa niepokojące zjawisko. Pszenica, która miała zapewnić byt jemu i rodzinie, a także w efekcie nakarmić sporą część Stanów Zjednoczonych, zaczyna gnić. Tajemnicza zaraza bardzo szybko się rozpowszechnia niszcząc bezpowrotnie coraz to większe obszary plonów. Ed początkowo myślał, że klęska urodzajowa dotyczy tylko jego, jednak szybko okazało się, że zaraza dotyka inne części USA, niszcząc nie tylko pszenicę ale też warzywa, owoce, czy trawę. Wszystko, czym ludzkość mogłaby się karmić przez kolejny rok każdego dnia ulega degradacji, a mieszkańcy USA postawieni zostają przed widmem głodu.

poniedziałek, 11 grudnia 2017

PRZEKLĘCI - Guy N. Smith frg



– Wzdłuż Nilu słyszy się wiele plotek. – Suma wstał, a niedopasowane szorty khaki opadły mu sporo poniżej kolan. Ten widok z pewnością rozbawiłby wielebnego, gdyby nie namacalna, zmuszająca do powagi bliskość starożytnego grobowca. – Nie powinien pan wierzyć we wszystko, co pan słyszy.
– A jednak życzy pan sobie, bym brał na poważnie pańskie insynuacje.
– Tak. – Oczy przewodnika zwęziły się, jego głos zniżył się do szeptu. – Bo są prawdziwe. Ale jak już wspomniałem, decyzja należy do pana. A teraz życzę dobrej nocy, wielebny. Przyjemnych snów.
Mason patrzył za odchodzącym, który zdawał się nie tyle iść, co sunąć na swych krótkich nogach, póki nie pochłonęła go ciemność.
Wielebny zaczął rozwijać koce na miękkiej, piaszczystej ziemi, lecz znów przyłapał się na spoglądaniu w mrok. Zadrżał. Pustynne noce były zimne; za dnia wędrowca przypiekało słońce, po zmroku przenikał go mróz. Ten wieczór wydawał się jednak Masonowi wyjątkowo lodowaty. Może powinien podtrzymać wygasający ogień, pofolgować prymitywnym instynktom, które mówiły mu, że blask płomieni przegoni dzikie zwierzęta. Coś przebiegło przez jaskinię, skryte w mroku, a on poderwał się. Zapewne szczur, roiło się od nich na terenie wykopalisk. Były niegroźne, w odróżnieniu od skorpionów i węży. Mason zatrząsł się, usiłując zrzucić z siebie nieokreślony lęk. Nie było tu niczego, przed czym nie ochroniłaby go wiara. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę…

czwartek, 7 grudnia 2017

Maszyna. Antologia horroru industrialnego

Trafiła w moje ręce antologia tekstów poświęconych industrializacji, a więc: maszyny, technologie, zakłady produkcyjne, potężne fabryki itd. To dwanaście opowiadań w których element grozy w różnym stopniu łączy się ze wspomnianym indrusem. Ja mam swoją wizję industrializmu, jaką chciałbym znaleźć w zamieszczonych tekstach. Zobaczymy, czy autorzy stworzyli obrazy mi bliskie, czy może wręcz zaskoczyli mnie swoimi opowieściami, gdzie taśmy produkcyjne i potężne prasy wystukują swoją mroczną (bo to przecież antologia horroru) pieśń.

To będzie opinia trochę inna, od dotychczasowych jakie napisałem. Nie czekając na przewrócenie ostatniej strony książki, zasiadam przed komputerem i dzielę się swoimi wrażeniami po każdym teście na gorąco. Ciekawe co z tego wyjdzie?

Zaczynamy od wstępu autorstwa Wojtka Guni. Autor stara się odpowiedzieć na pytanie czy strach przed maszyną jest czymś naturalnym dla człowieka, posiłkuje się tutaj tezami Jungera co powoduje, że tak naprawdę zamiast wstępu czytelnik otrzymuje ciekawy artykuł. Gunia zaskakuje ponownie i nie chodzi mi o dowcipne komentarze w wielu facebookowych dyskusjach.

wtorek, 5 grudnia 2017

Najlepsze horrory 2017 roku

Na blogu Oka podsumowuję mijający rok 2017. Przedstawię zestawienie najlepszych horrorów wydanych w mijającym 2017 roku.
Tym razem będzie to dziesięć pozycji, które moim zdaniem zasługują na szczególną uwagę. Od razu napiszę, że są to książki, które udało się mi przeczytać i zdaję sobie sprawę, że nie do wszystkich dotarłem.

Pominę w zestawieniu pozycje wydawnictwa Phantom Books, którym zarządzam. Ciężko pisać niemal o sobie, więc zabraknie tutaj serii Odmienne Stany Grozy Biblioteczki OkoLicy Strachu, pomimo, że wg wielu opinii (do których i ja się przychylam) zbiór opowiadań Damiana Zdanowicza "Kamienica panny Kluk" jest ewenementem na polskim rynku wydawniczym. Zbiór ten zbierał rewelacyjne noty. Jednak jak wspomniałem, ze zwykłej przyzwoitości pominę to wydawnictwo. Przepraszam Damianie :)

Jaki to był rok dla literackiego horroru? Trzeba powiedzieć, że dobry. Mam wrażenie, że w 2017 dużo mówiło się o grozie, pisało i wydawano. Szczególnie jeżeli chodzi o wydawnictwa undergorundowe, o których pisałem na blogu jakiś czas temu. O ile dobrze pamiętam, to łącznie wydanych i zapowiedzianych książek z gatunku na ten rok było około dziewięćdziesięciu, z tego połowa polskich autorów. Oczywiście terminy nie pozwoliły wydać wszystkich zapowiedzianych tytułów, jednak taka liczba cieszy, nawet, jeżeli w takim zestawieniu pojawiają się wznowienia. Czy horror wyszedł na wielkie wody? Czy są tytuły, które stały się prawdziwymi hitami wydawniczymi, które oblegały "listy przebojów"? Chyba nie. Jednak pamiętajmy, że to gatunek literacki, który długo będzie wychodził z niszy i mam nadzieję, że przyjdzie czas, że w TOPkach wielkich sieci znajdą się także powieści grozy.

Wspomnę tylko jeszcze, że w tym podsumowaniu nie będzie Stephena Kinga - pomimo, że ten rok należał do niego (tutaj zgadzam się z Robertem Ziębińskim i jego podsumowaniem zamieszczonym w najnowszej OkoLicy Strachu). Należał do niego, ale pod względem horroru filmowego, którym się nie zajmuję. Gdybym miał wybrać najładniej wydane książki, to "TO" z Albatrosa z pewnością w takim podsumowaniu by się znalazło. Jednak tym razem nie jakość wydania, a treść interesują nas szczególnie. Nie będzie także Jacka Ketchuma, którego "Zabawa w chowanego" rozczarowała, nie będzie Edwarda Lee, którego dwie książki mnie nie zachwyciły jakoś specjalnie. Będą jednak inni.

Przejdźmy do tych dziesięciu wybranych przeze mnie książek, które uważam za szczególne i które z pełną odpowiedzialnością polecam. Nie będzie to zestawienie ułożone pod względem jakiejś punktacji, czy przyznawania miejsc. Z kilku powodów. Główny jest taki, że chyba nie potrafię tak konkretnie usytuować wymienionych tytułów z podsumowania miejscami. Są mimo to trzy, które zachwyciły (powinno być wystraszyły) mnie szczególnie.
O każdej z poniższych książek postaram się napisać dwa, trzy zdania. Czytelnicy, których przedstawione książki zainteresują z pewnością znajdą wiele opinii w internecie i chyba nie ma sensu ich powielać.


środa, 29 listopada 2017

Camilla Lackberg - Czarownica

Polowanie na czarownice nie dobiegło końca. W każdym wieku krwawe krucjaty zbierają swoje żniwa. Motyw jest zawsze taki sam: nienawiść, strach przed nieznanym, powierzchowne myślenie, zbiorowa histeria. Stosy wciąż płoną, a wraz z nimi ci wszyscy Inni, odmieńcy, których trzeba wytknąć palcami i skazać na potępienie.
Jeszcze w XVII wieku w Szwecji kobiety poddawano tak zwanej próbie wody, która w ówczesnych czasach osądzała, czy oskarżone o czary i spółkowanie z diabłem, faktycznie są prawdziwymi czarownicami. Związywano je i wrzucano do wody – jeśli tonęły – były niewinne, za to martwe na dnie morza, ale z oczyszczonym imieniem. Jeśli wypływały, to był to niepodważalny dowód, iż społeczeństwo ma do czynienia z prawdziwą wiedźmą, służebnicą szatana, którą trzeba było skazać, torturować, zabić, a następnie jej szczątki spalić na stosie.
Po roku 1672 taki los czekał wiele Szwedzkich kobiet, które nie miały szans na życie po tak haniebnych oskarżeniach. Polowanie na inność w swej najnowszej książce „Czarownica” opisuje Camilla Läckberg.

niedziela, 19 listopada 2017

Rafał Kosik - Różaniec

Tytułowy „Różaniec” Rafała Kosika można odczytać na co najmniej dwa sposoby. W pierwszym, dosłownym, jest to bardzo interesująca i niesamowicie plastyczna wizja przyszłości naszej cywilizacji, która po opuszczeniu Ziemi, znalazła schronienie w tzw. pierścieniach – specjalnie skonstruowanych miastach unoszących się w przestrzeni kosmicznej i tworzących wspomniany różaniec. W drugim stanowić on może symbol pewnego cyklu, którego potworny i niekończący się schemat odkrywamy na wielu płaszczyznach fabularnych.
Główna historia, którą poznajemy w powieści Kosika, toczy się wokół Pawła Harpada, nuzzlera, którego dotychczasowa nielegalna działalność, wzbudziła zainteresowanie zarówno mafii jak i policji. Postawiony między przysłowiowym młotem a kowadłem, stara się jednocześnie bronić tego, co w jego życiu jest najważniejszego – córki Marysi.

piątek, 17 listopada 2017

Frances Hardinge - Drzewo kłamstw

A jeśli istnieje drzewo, które żywi się kłamstwami? Daje soczyste owoce, jeśli nieprawdziwe wieści są podsycane i zaczyna wierzyć w nie coraz więcej osób. Takie drzewo niszczy, kreuje nieprawdziwe obrazy, namawia do pętli kłamstw i oszczerstw, ale daje też coś w zamian. Wyobraź sobie, największą zagadkę, niepoznaną tajemnicę, nieodkrytą prawdę. Dzięki owocom z drzewa kłamstw otrzymasz na nie odpowiedzi.

Połowa XIX wieku, wiktoriańska Anglia – to w tych czasach rozgrywa się akcja „Drzewa kłamstw” Frances Hardinge. To czas rewolucji przemysłowej i intelektualnej, nowych początków i niebywałych odkryć, ale także panujących, skostniałych norm społecznych. Faith, jako córka ojca naukowca, który prowadzi przede wszystkim badania paleontologiczne, jest świadkiem tych zmian. To dziewczynka, którą cechuje niezwykła ciekawość wobec otaczającego ją świata. Być może, w przyszłości mogłaby zostać badaczem, ale nie w czasach, w których kobietom nie wolno było się naukowo rozwijać. To rolę zarezerwowane tylko dla mężczyzn.
Coś wisi w powietrzu – Faith wie to od razu, gdy tylko otrzymuje wieści, że wraz z całą rodziną przenoszą się w inne miejsce zamieszkania. Podobno wyjazd ten związany jest z pracą jej ojca. Ten już wielokrotnie wyjeżdżał w różne zakątki świata, ale nigdy nie zabierał w nie swojej rodziny. Co tym razem się zmieniło? Dziewczyna podsłuchuje rozmowy, z których dowiaduje się, że z postacią jej ojca związany jest ogromny skandal, który zmusza całą rodzinę do emigracyjnej ucieczki.

środa, 15 listopada 2017

Bezsenne środy. Piotr Kulpa - T.T.



Dzieciństwo to niepowtarzalny czas. Czas cudów, magii, dziwności. Kiedy wszystko zdaje się być możliwe, a wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Granice moralności, jeszcze niewyrobione, niewyćwiczone, często zacierają się, a dobro i zło rozmywają w potrzebie badania, eksperymentowania, obserwowania. Nigdy nie wiadomo, czy pajączek ucieknie, czy zamieni się w kadłubek zdmuchnięty przez wiatr. Czy muszka zachowa skrzydełka, czy mrówka nie spłonie pod rozpaloną lupą... Dziecięca kraina to raz Nibylandia z opowieści Piotrusia Pana, raz Narnia Lwa Aslana, ale najczęściej to wyspa Władcy Much, gdzie rządzi demon Baal, a każdy może stać się Prosiaczkiem.
W „T.T.” Piotra Kulpy dzieciństwo to miejsce stworzone dla bezczasu, dla niepamięci, gdzie śmierć i życie istnieją na tej samej płaszczyźnie, smutki i żale zmuszone są znikać w oka mgnieniu, a to co straszne, czy niewypowiedziane, jeszcze szybciej rozpływa się w podświadomości, by pewnego dnia wypełznąć na powierzchnię.

poniedziałek, 13 listopada 2017

Thomas Olde Heuvelt - HEX



Problem z literackim horrorem jest taki, że już chyba wszystko zostało napisane. Były dziesiątki demonów, nawiedzonych domów, krwiożerczych potworów i psychopatów. Lista bohaterów mogłaby wydawać się wyczerpana, więc każda nowa powieść będzie historią opartą na utartej drodze, którą kroczyli niemal wszyscy autorzy. Podobnie ma się rzecz z czarownicami. Prześladowane i umęczone kobiety co rusz pojawiają się jako bohaterki horrorów. Dlatego z zaciekawieniem zacząłem czytać HEXa. Byłem ciekawy, jak autor sobie poradzi? Jak zbuduje fabułę i dokąd zaprowadzi nas akcja książki? Obawiałem się sztampy i kopiowania, jednak HEX to zupełnie inna bajka. 

Witamy w Black Spring, malowniczym miasteczku w dolinie rzeki Hudson, prześladowanym przez wiedźmę z Black Rock, kobietę, która żyła w siedemnastym wieku i której usta oraz oczy są zaszyte.
Ktokolwiek się tutaj urodzi, musi już tu pozostać do śmierci. Ktokolwiek się tu przeprowadzi, nigdy już tego miejsca nie opuści.  
Katherin…………milcząca, krąży po ulicach miasta i kiedy chce, wchodzi do domów, które sama sobie wybiera. Nocami bez końca wystaje przy dziecięcych łóżkach. Wszyscy wiedzą, że jeśli kiedykolwiek otworzy oczy, konsekwencje mogą być straszliwe… Dorośli obywatele Black Spring dobrowolnie nałożyli na siebie kwarantannę, używają najnowocześniejszych technik, żeby nie dopuścić do ujawnienia klątwy, ciążącej nad miastem. Ale sfrustrowani taką sytuacją nastoletni chłopcy postanawiają złamać rygorystyczne zasady życia w Black Spring i sprzeciwić się bezustannej udręce. Jednak ich sprzeciw wkrótce pogrąży miasto w spirali średniowiecznych praktyk z zamierzchłej przeszłości…

Simon Beckett - Niespokojni zmarli

Pierwsze cztery części o antropologu sądowym Davidzie Hunterze były naprawdę dobre. Wiele lat temu książki z tej serii oczarowały mnie swoją fabułą, nietypowymi zwrotami akcji i oczywiście profilem zawodowym głównej postaci. Jak można dociec do genezy zbrodni na podstawie badań nad rozkładającymi się zwłokami, jak z nich wywnioskować jakie były ostatnie chwile życia ofiary, a jakie obciążające dowody zostawił na nich sprawca? To naukowe podejście kryminalno-antropologiczne w „Chemii Śmierci”, „Zapisane w kościach”, „Szeptach Zmarłych”, czy w końcu „Wołaniu grobu” było przedstawione naprawdę świetnie. Nic więc dziwnego, że koniecznie chciałam przeczytać kolejną, piątą część z tej serii. David Hunter wykreowany przez Simona Becketta powrócił po wielu latach w „Niespokojnych zmarłych”.

środa, 8 listopada 2017

Megan Miranda - Miasteczko kłamców

„Miasteczko kłamców” to kolejna z tych powieści, którą określa się mianem głośnych i najlepszych wśród tegorocznych thrillerów. Megan Miranda swoją debiutancką książką zyskała w Ameryce status bestsellera. Książka dobra, ale ja osobiście nie wpadłam w skrajny zachwyt przy czytaniu tej książki.
Nicolette przed dziesięcioma laty wyjechała ze swojego rodzinnego miasta. Właściwie uciekła. Pozostawiła wszystko za sobą, by rozpocząć nowe życie. Przyczynkiem do tego stało się wiele nawarstwiających spraw – śmierć matki, problemy z ojcem, kłótnia z bratem, rozstanie z ówczesnym chłopakiem i w końcu, zaginięcie jej najlepszej przyjaciółki. Poszukiwania nastolatki nie przyniosły rezultatów. Przez te dziesięć lat powstało wiele teorii, w których debatowano o jej losach. Zaginioną Corinne Prescott uważano za osobę energiczną, głośną, takiej, której wszędzie pełno, ale też takiej, która sprawia sporo problemów. Nic więc dziwnego, że pierwsza wersja zdarzeń mówiła o tym, że dziewczyna po prostu uciekła z miasta, inne plotki głosiły, że nie żyje.

niedziela, 5 listopada 2017

S. J. Parris - Zdrada

"Zdrada" to pierwsza powieść S.J. Parris jaką przeczytałem i w chwilę po zakończeniu lektury postanowiłem, przy okazji zaopatrzyć się we wcześniejsze powieści autorki. Pomimo,  że to kolejny tom przygód Giordano Bruno - detektywa, naukowca, filozofa i zakonnika, czytanie w kolejności wydań nie jest aż tak bardzo istotne, a wydane wcześniej tytuły ( "Profanacja", "Przepowiednia" i "Herezja") nie stanowią spójnego cyklu, serii. Oczywiście łączy jest postać bohatera, jednak pod względem akcji są to osobne historie.

 Giordano Bruno to postać historyczna żyjąca w XVI wieku. Przekonania Bruno stanowią niezwykłą mieszankę postępowych teorii naukowych i starożytnego mistycyzmu. Bruno wierzył w kopernikowską teorię kosmosu, jednak jego wizja wszechświata opierała się na połączeniu magii i filozofii okultystycznej.Oczywiście szerzenie takich postaw musiało spotkać się z reakcją kościoła i o ile Kopernik był poza zasięgiem inkwizycji, to Bruno zmuszony był rozpocząć tułaczkę po świecie.
Idee, których był wyznawcą spowodowały, że stał się wrogiem numer jeden Świętej Inkwizycji i w tym momencie poznajemy naszego książkowego bohatera. Czyż postać z taką historią nie jest idealna, aby wprowadzić ją jako głównego bohatera w serię szpiegowskich i historycznych kryminałów? Oczywiście, że tak i S.J. Paris skorzystała z tego w sposób rewelacyjny.

Wystarczyła jedna noc w porcie Plymouth i los wyprawy wojennej przeciw Hiszpanom zawisł na włosku, podobnie jak ciało szlachcica Dunne’a na belce statku Elizabeth Bonaventure… Samobójstwo? Zemsta? A może coś więcej? Jakkolwiek by było, z trupem na pokładzie królewska ekspedycja nie wyruszy z portu. A już na pewno nie, jeśli się okaże, że wśród załogi jest ktoś, kto pomógł Dunne’owi opuścić ten padół łez… Giordano Bruno, były zakonnik i heretyk, obecnie na usługach królowej, zgadza się wytropić mordercę. Krążąc po zaułkach Plymouth, odkrywa, że cienie miasta kryją mroczne tajemnice… I orientuje się, że ktoś śledzi każdy jego krok. A to staje się szczególnie niebezpieczne, gdy w jego ręce trafia tajemniczy manuskrypt…

sobota, 28 października 2017

Bartosz Woliński - Dziwne sny

Czasem długo po przebudzeniu kołatają się w naszych głowach, bo niejednokrotnie przerażają swoją prawdziwością i namacalnością. „Dziwne sny” Bartosza Wolińskiego to zbiór, na który składa się osiem opowiadań, które właśnie są na pograniczu snu i jawy.
Pierwszym, co przykuwa uwagę w tym zbiorze, jest język – bardzo specyficzny, niemalże poetycki. I choć nie mogę przyczepić się do składni, stylistyki i ogólnego sensu, to jednak przez owy charakterystyczny warsztat autora, czytanie tego zbioru opowiadań nie było rzeczą najprostszą. Zamierzenie, czy też nie – autor sprawił, że nastrój tej książki, tych tytułowych dziwnych snów, został dodatkowo podkreślony, ale też – przez jednostajność językową – zlewał się w jedno.

piątek, 27 października 2017

Miroslav Zamboch - Zakuty w stal

Miroslav Zamboch jest dobrze znany polskiemu czytelnikowi. Ten czeski autor zasłynął u nas kilkoma powieściami i opowiadaniami, z bohaterem Koniaszem.To typowe przygodówki, gdzie czytelnik otrzymuje super bohatera, nie bez skaz oczywiście, akcja rwie do przodu, nie brakuje krwawych opisów, a potyczek i utarczek jest co nie miara.
 Od zeszłego roku Fabryka Słów wznawia dotychczas wydane w Polsce książki Zambocha i serwuje nam nowe tytuły. Nowa seria dodatkowo została o powieści SF „Wojna absolutna” (recenzja), czy najnowszą „Zakuty w stal”. Oczywiście nie można przypisywać autorowi poruszania się tylko w jednym gatunku. Weźmy chociaż „Sierżanta” mieszankę fantasy ze steampunkiem. Więc Zamboch to autor wielogatunkowy i zdaje się, że w każdej z odmian powieści z szerokiej fantastyki radzi sobie doskonale. Jak jest tym razem? Jak Zamboch poradził sobie z postapokalipsą?

czwartek, 26 października 2017

Neil Gaiman - Chłopaki Anansiego

Neila Gaimana nie trzeba nikomu przedstawiać. To autor niesamowitych zbiorów opowiadań i powieści.  Tak naprawdę nawet trudno wymienić te najlepsze, ponieważ wysoki poziom cechuje je wszystkie. Do tego dochodzi charakterystyczny styl Gaimana, którym porwał tysiące czytelników na świecie. Oczywiście można się licytować i przekomarzać, która książka jest najlepsza. Dla mnie to „Amerykańscy bogowie”  i tutaj chyba nie będzie zaskoczenia, oraz „Nigdziebądź”  - niedługa, jednak wspaniała, pełna niesamowitych bohaterów i fantastycznego, mrocznego świata. O Gaimanie można by pisać wiele, ale chyba nie to jest moim celem. Zresztą dyskusje te pozostawiam prawdziwym znawcom twórczości amerykańskiego autora.
Od jakiegoś czasu wydawnictwo MAG wypuszcza po raz kolejny książki Gaimana. Najnowsze, to już chyba piąte wydanie. Tym razem wydawca postawił na fantastyczną oprawę graficzną. Wszystkie książki utrzymane są w czarnej tonacji okładki z jednobarwnym pozakręcanym i powywijanym tytułem. Za ten szalony pomysł odpowiada uznany na rynku grafik Dark Crayon. Książki wydane są na dobrym papierze, szyte, ze wstążką - zakładką, o wypukłym grzbiecie. Cała seria prezentują się wspaniale.
Wróćmy jednak do ostatniego tomu wspomnianej powyżej serii. „Chłopaki Anansiego” to historia Grubego Charliego i Spidera – synów pana Nancy`ego (Anansiego) pajęczego boga. Tą niesamowitą postać, mogliśmy poznać właśnie w „Amerykańskich bogach”.

poniedziałek, 23 października 2017

S.K. Tremayne - Dziecko ognia

Dziecko słyszy głos. Szepcze mu o złych rzeczach, mówi, że stanie się coś niedobrego. Ten głos należy do matki dziecka, ale matka już nie żyje…
Kornwalia słynęła niegdyś z systemu podziemnych kopalni cyny i miedzi. Wielu zbiło na nich fortunę, jeszcze więcej osób poniosło w nich śmierć. To tam pracowali nieraz w nieludzkich warunkach, nieustannie wydobywając cenne złoża. Fikcyjna Kopalnia Morvellan, w której dzieje się ważna część książki, odpowiada obrazom tym prawdziwym, historycznym kopalniom mieszczących się u podnóży klifów w Kornwalii.
To właśnie w tym niepokojącym krajobrazie rozgrywa się książka „Dziecko Ognia” S.K. Tremayne. Zaczyna się trochę naiwnie i jak z taniego romansidła, bo opowiada o młodej, świeżo upieczonej żonie o imieniu Rachel, która wyszła za swojego partnera po niespełna kilku miesiącach znajomości. Tak się składa, że jej mąż jest dziedzicem rodzinnej fortuny, która swą majętność zawdzięcza kopalniom ze złożami miedzi i cyny. Kobieta odtąd zaczyna nowe życie, w zabytkowym, ogromnym domu, w którym mieszka matka jej męża oraz syn…

niedziela, 22 października 2017

VIRION już w sprzedaży!





J.L. Bourne - Armagedon. Dzień po dniu

Ile znacie książek, czy filmów o zombie? Z pewnością mnóstwo! Po serialowym fenomenie The Walking Dead ich liczba jeszcze jakby bardziej wzrosła. Żywe trupy, nieznany wirus, walka o życie, totalny armagedon. Scenariusz jest praktycznie zawsze ten sam. Co więc wyróżnia na ich tle książkę „Armagedon dzień po dniu” J.L. Bourne? Według mnie – niewiele.
Książek o końcu znanego nam świata w ostatnim dziesięcioleciu powstało naprawdę wiele. Życie po wybuchu bomby atomowej, śmiercionośny wirus, który zdziesiątkował ludzkość, czy też wreszcie zombie, żywe trupy, ludzie, którzy przemienili się w bezmyślne istoty. Schemat zawsze jest ten sam. Dziwne doniesienia, budząca się panika i w końcu totalny chaos. Walka o przetrwanie w dotąd uporządkowanym świecie staje się głównym tematem tego typu powieści. Zombie, które chcą tylko niszczyć i mordować, to jedno w obliczu kończącego się pokarmu i nienawiści jednej osoby wobec drugiej. Nie tylko żywe trupy tracą człowieczeństwo. Bardzo trudno w tym temacie być oryginalnym, wnieść do niego coś zupełnie innego, świeżego. „Armagedon dzień po dniu” mnie nie zaskoczył, była to po prostu kolejna książka z cyklu tych o zombie. Inna jest za to konstrukcja powieści.

wtorek, 17 października 2017

Marta Guzowska - Reguła nr 1



Druga część przygód doktor Simony Brenner już od pierwszych stron porywa nas w wir szalonej przygody osnutej na micie o Argonautach. Złodziejka łamie przy tym wszelkie możliwe zasady...

Złote runo.
Mit czy prawda? Simona będzie musiała szybko kombinować, bo czas ucieka. A wręcz go nie ma i nie można kombinować.
Powraca Konstantinos, który składa Brenner ofertę nie do odrzucenia. Jak zwykle.
W pogoni za złotem - przecież musi być złoto! - archeolog przemierzy szmat świata i zawiesi na kołku swoje sławetne reguły. Zwłaszcza tę tytułową, nr 1 - nie ufaj nikomu. Będzie musiała zaufać, by móc działać. Zmienne sojusze rzucają coraz to inne światło na zagadkę, którą musi rozwikłać, a trup ściele się gęsto. Simona opuszcza więc gardę ufając, ale łamiąc też inne zasady, również te, które ad hoc wymyśla. Widowiskowe zakończenie z nadzieją na świetne rozwinięcie w kolejnym tomie (tak, chcę takiego rozwinięcia pani Marto!)

środa, 11 października 2017

Słowiańskie koszmary



Antologia słowiańskiego horroru w drugiej odsłonie, czyli „Słowiańskie koszmary”. 

Powiem szczerze, że mam problem od czego zacząć. Może więc standardowo.

Horror Masakra wydaje kolejną antologię w klimatach słowiańskiej demonologii. Poprzednia, „Krew zapomnianych bogów” zebrała dobre opinie, co bardzo cieszy. Wyprzedała się chyba do zera, a jak  się nie mylę, to pojawiły się nawet dodruki. Pomimo sukcesu sprzedażowego to nie była idealna pozycja. Jak w każdej niemal antologii, czy zbiorze opowiadań różnych autorów, trafiły się teksty świetne, przeciętne i tragiczne (Zainteresowani moją opinią mogą znaleźć recenzję tutaj).

Mija rok i pojawiają się „Słowiańskie koszmary”. Książka dociera do mnie z opóźnieniem i to dość sporym, więc miałem czas, aby prześledzić opinie, recenzje i zachwyty autorów nad swoimi tekstami. Zresztą pojawiają się i teraz, więc fajnie, że książka tyle czasu od premiery nadal żyje. Podejrzewam, że i sprzedaje się dobrze. Wspomniałem, że mam problem z Koszmarami. Wynika on chyba z tego, że czytając pobieżnie te wszystkie opinie postawiłem autorom i wydawcy poprzeczkę bardzo wysoko. Wszyscy chwalą, więc musi być to świetna rzecz. Ba! Sam nawet na fanpejdżu Okiem na Horror pisałem, że zapowiada się bardzo dobra lektura, sugerując się internetowymi opiniami i dwoma tekstami, które od ręki przeczytałem.

wtorek, 10 października 2017

Undergroundowy rynek horroru



Od jakiegoś czasu zastanawiam się jak będzie wyglądał rynek książki w Polsce, w świetle upadku sieci Matras i ewidentnego wzrostu popularności wydawnictw undergroundowych. O ile odpowiedź na pierwszy człon zdania jest chyba prosta, to drugi jest nadal dla mnie zagadką. 

Wróćmy na chwilę do rynku księgarni stacjonarnych. Jak w jednym z wywiadów publikowanych w OkoLicy Strachu, Aleksandra Saługa – współwłaściciel wydawnictwa Albatros stwierdziła, że rynek książki, jak każdy, nie znosi próżni i z pewnością pojawią się nowi gracze i luka po upadłym Matrasie zostanie zapełniona. Zupełnie innym zagadnieniem jest wzrost sprzedaży w księgarniach internetowych i wydaje się mi, że to właśnie tego typu księgarnie w najbliższym czasie zawładną rynkiem. Nie będę ukrywał, że sam w takowych książki kupuję. Powód jest prosty: cena, szeroka dostępność tytułów, czas realizacji, wygoda.

Wróćmy jednak do rynku podziemnego, który jest tematem moich rozważań. 

piątek, 6 października 2017

Thomas Raab - Cisza



CISZA

Z czystej ciekawości przejrzałam kilka recenzji na temat tej właśnie książki. Byłam bardzo ciekawa opinii ludzi, którzy  już ją przeczytali. Na  jednym z blogów w oczy  rzuciło mi się zdanie
„Nie bardzo wiem, co pisarz chciał mi powiedzieć, tworząc postać Karla {…}” i przyznam szczerze, że zaskoczyło mnie to. I zasmuciło zarazem, bo według mnie „Cisza” to wspaniała książka, a Karl jest niesamowita postacią.
Inną niż wszystkie."

Karl Heidemann od dziecka cierpiał na nadwrażliwość słuchową. Już w brzuchu matki czuł się przytłoczony przez kakofonię otaczających go zewsząd dźwięków. Podczas swojej pierwszej wycieczki poza mury dźwiękoszczelnej piwnicy, w której spędzał dzieciństwo, stał się naocznym świadkiem samobójstwa matki. Zamiast szoku chłopiec odczuł emanujący od śmierci spokój oraz bezwzględną, niczym niezmąconą ciszę. To wczesne odkrycie dało początek niezdrowej fascynacji śmiercią i wszystkim, co z nią związane. Swoje badania nad procesem umierania Karl rozpoczął od zabijania chorych zwierząt, by następnie poszukać materiału do badań również wśród ludzi. Jego dwie pierwsze ofiary to ludzie odpowiedzialni za śmierć jego matki.

środa, 4 października 2017

James Rollins - Podziemny labirynt.

Książek Jamesa Rollinsa w biblioteczce mam bodajże jedenaście. Niemal wszystkie czekają na swoją kolej, więc nadrabiam zaległości w każdej wolnej chwili. Dotychczas przeczytałem pierwszy tom zakonu Sangwinistów „Ewangelię krwi”. Wrażenia z tej lektury możecie znaleźć na blogu. Wspomnę dosłownie w jednym zdaniu, że połączenie elementów horroru i powieści sensacyjnej Rollinsowi wyszło świetnie. Na pewno przeczytam dalsze losy bohaterów, w kolejnych dwóch tomach. Jednak, aby poznać szerszy dorobek autora sięgnąłem po powieść, która nie jest częścią żadnego cyklu.

„Podziemny labirynt” to powieść o podroży do wnętrza ziemi, gdzie przez miliony lat skrywany przed człowiekiem istniał nieznany świat. To świat zadawałoby się wymarły, znajdujący się na mroźnej Antarktydzie, skryty w kraterze wulkanicznym, przecięty setkami korytarzy, dziesiątkami grot, małych i olbrzymich. To świat cudów i skarbów. I jeszcze czegoś……

Grupa starannie wyselekcjonowanych naukowców ma zbadać ciągnący się setkami kilometrów system tuneli i jaskiń. Wszystko znajduje się pod zmarzliną Antarktydy. Wyruszają w drogę.  Zespół skkłada się z kilku osób, każdy z nich innej specjalności min: mamy biologa, geologa czy antropologa. Wyruszają zbadać korytarze. Misja wydaję się łatwa. Sam fakt istnienia systemu jaskiń, w których znajdują się wykute w skale legowiska sprzed kilku milionów lat są tylko początkiem rewolucyjnych odkryć, które na nich czekają.
Na miejscu okazuje się, że początkowy cel jakim było zebranie próbek i eksploracja tuneli, zostaje zmieniony w misję ratunkową. Kilka tygodni wcześniej w mroczne korytarze wyruszyła inna ekipa, po której ślad zaginął.

wtorek, 3 października 2017

Peter James - Bardzo starannie planuję każdą powieść. Wywiad




Witaj Peter!
Bardzo się cieszę, że ponownie mamy okazję, aby porozmawiać. Ostatni wywiad jaki z Tobą przeprowadzałem poprzedzał premierę horroru „Dom na wzgórzu”. Ta książka zdobyła nagrodę  dla Książki Roku w kategorii Horror, przyznawaną przez użytkowników Lubimy Czytać – największego w Polsce serwisu poświęconego literaturze. To musiała być dla Ciebie miła niespodzianka – pokonałeś wielu świetnych autorów z Polski i zagranicy.

Bardzo dziękuję, mnie również jest niezmiernie miło, że znów możemy porozmawiać. Nagroda jest zawsze ogromnym zaszczytem, szczególnie jeśli przyznają ją czytelnicy z zagranicy, którzy przeczytali książkę w swoim ojczystym języku, innym niż angielski. Statuetka zajęła honorowe miejsce w moim biurze, patrzę na nią z wielką przyjemnością i uśmiechem na ustach! 

Jesteśmy świeżo po premierze twojej kolejnej powieści z Royem Gracem, „W godzinie śmierci”. To dziewiąty tom tego cyklu, który ukazuje się w Polsce. Czy Roy Grace to twój ulubiony bohater, spośród wszystkich których stworzyłeś? 

O tak, zdecydowanie! Czuję z nim najgłębszą więź i jestem pewien, że gdybym go spotkał, od razu byśmy się polubili. Zawsze mówię, że gdyby kiedykolwiek zdarzyło się nieszczęśliwie, że ktoś z mojej rodziny zostanie zamordowany, chciałbym, żeby to właśnie Roy prowadził śledztwo. Oczywiście, Roy ma całkiem sporo moich cech, to też nie bez znaczenia.

poniedziałek, 25 września 2017

Copernicon! W drodze przez armagedon, ku rozmyślaniom nad polską grozą.



Na Copernicon wyruszyłem po godzinie piętnastej w piątek. Trzy godziny drogi i powinienem być na miejscu. Tym razem wybrałem trasę przez mniejsze miejscowości, omijając bramę Kaszub – Chojnice. Ze wspomnieniami z zeszłego roku, nastawieniem na świetną imprezę, pełen pozytywnej energii „gnałem” w kierunku Torunia. Dojeżdżając w rejony Sępulna Krajeńskiego mijałem rejon, nawiedzony przez tegoroczny armagedon który spustoszył rejony Kaszub. Już po kilku kilometrach za Sępulnem moim oczom ukazały się zniszczone lasy. Setki połamanych na wysokości kilku metrów drzew, potężne „grzyby” z korzeni sterczące nad powierzchnią ziemi i położone jak zapałki olchowe i brzozowe lasy wywarły zatrważające wrażenie. Pomimo, że nie było to epicentrum kataklizmu, wrażenie było straszne. Połacie lasu jakby po wybuchu tysięcy pocisków. Podobny widok miałem okazję oglądać tylko na zdjęciach z czasów pierwszej wojny światowej, z terenów frontu zachodniego. Straszny, przerażający widok. Z mrocznymi myślami dotarłem do Torunia.

czwartek, 21 września 2017

G. X. Todd - Obrońca



Świat uległ zniszczeniu. Rozsypał się przeszło siedem lat temu. Podobno to wszystko przez głosy, które ludzie słyszeli w swoich głowach. Szeptały, namawiały do najgorszego, zachęcały do zagłady. Stało się… Ludzkość posłuchała doprowadzając swój gatunek na skraj wyginięcia.
Teraz po miejscu, które kiedyś było znane jako Stany Zjednoczone, wędruje mężczyzna zwany Pielgrzymem. Na swoim motocyklu przedziera się przez zniszczone krajobrazy i setki leżących wszędzie ciał. Podróżuje bez konkretnego celu, jedynie po to by przetrwać. 

W tym postapokaliptycznym krajobrazie na próżno szukać drugiego człowieka. Nawet jeśli się go spotka, to lepiej go unikać. Nowy świat nie ceni sobie bliskich relacji i wzajemnej pomocy. Każdy chce przeżyć. Za wszelką cenę. Pielgrzym jednak zatrzymuje się na skraju pustej drogi, przy której kilkunastoletnie dziewczyna „sprzedaję” lemoniadę. Transakcją wymienną za niespotykany w tych czasach napój, ma być przewiezienie jej do Vicksburga, w którym jeszcze przed końcem świata mieszkała siostra dziewczyny. Pielgrzym – sam nie wiedząc czemu - godzi się na tę prośbę. Zdziwiony jest naiwnością tej młodej istoty, która zdaje się nie wiedzieć nic o współczesnym, niebezpiecznym świecie, w którym przyszło jej żyć. Nie wie też, że Pielgrzym słyszy głosy… Wybierają się we wspólną podróż, która ostatecznie splata ich losy na trwałe.

środa, 20 września 2017

Bezsenne Środy - TOP 5 potworów Stephena Kinga







21 września to data wyjątkowa dla wszystkich miłośników tradycyjnej grozy w starym, dobrym stylu – to urodziny Króla Horroru, czyli Stephena Kinga. W tym roku obchodzimy 70-tą rocznicę i z narastającym napięciem wyczekujemy jesiennych premier spod jego pióra – powieści „Śpiące Królewny”, którą napisał razem z synem Owenem Kingiem, oraz opowiadania „Pudełko z guzikami Gwendy” razem z Richardem Chizmarem. W nowym roku nadchodzi „The Outsider”, a to oznacza, że my, fani prozy Stephena Kinga, nie możemy czuć się zawiedzeni.
Aby uczcić ten wyjątkowy dzień (w końcu 70-te urodziny to poważna sprawa), w ramach hip hip hurra urodzinowego w Bezsenną Środę, przygotowaliśmy dla Was:

TOP 5 POTWORÓW STEPHENA KINGA

Artur Urbanowicz - Książka jako dzieło sztuki. Wywiad



Cześć Artur.

Niedawno premierę miała Twoja najnowsza powieść  „Grzesznik” . Książka zbiera bardzo dobre recenzje, sprzedaje się świetnie, jest o niej głośno. Jesteś zaskoczony, czy może spodziewałeś się takiego obrotu?


Powiem Ci szczerze – spodziewałem się, że będzie dobrze. Czułem i nadal czuję, że ta powieść mi zwyczajnie wyszła. Przede wszystkim – „Grzesznik” mi się podoba, jestem z niego zadowolony, co biorąc pod uwagę moje krytyczne podejście do swoich (po)tworów jest wyczynem. Wzięło się to ze zwyczajnej świadomości dobrze wykonanej roboty – czasu poświęconego na napisanie, liczby korekt tekstu od deski do deski (było ich około dwadzieścia),  liczby osób, którym dałem go do przeczytania na różnych etapach tworzenia i konsultacji z nimi (nawet typu: „Czy końcowy twist cię zaskoczył? Jeżeli nie, gdzie popełniłem błąd? Czy zdałeś sobie sprawę o co tak naprawdę chodzi w intrydze po przeczytaniu tego jednego, konkretnego zdania?” i tym podobne), dopieszczenia okładki, na którą koncept przyszedł mi do głowy w magicznym przypływie natchnienia; drobiazgowości, jeżeli chodzi o research i wreszcie wykształcenia odnośnie dobrego warsztatu, które nabyłem w międzyczasie. Dodaj do tej mieszanki wybuchowej udział Dominiki i Przemka z wydawnictwa Gmork, którzy podchodzą do publikacji książki podobnie i oficjalny patronat nad powieścią miasta Suwałk, który oczywiście wiąże się z dodatkowymi środkami na promocję. To po prostu musiało się udać, co jest kolejnym przykładem potwierdzającym banalną tezę, że rzetelna, wyczerpująca praca popłaca i pozwala patrzeć na przyszłość ze spokojem, zaś pośpiech w tworzeniu jest wybitnie niewskazany. W zasadzie jedyną obawę, jaką miałem, to jak do powieści podejdą kobiety. Nie da się ukryć, że jest bardzo męska – przedstawia świat samców alfa, występuje w niej niewiele kobiecych postaci, pojawia się sporo odniesień do sportu i typowo męskiego humoru, który nie każdemu musi się podobać. Na szczęście obawy okazały się bezpodstawne, co tylko cieszy.

wtorek, 19 września 2017

Edward Lee - Zgroza w Innswich


 Czekałem na tą pozycję od dawna i liczyłem, że w końcu ukaże się w kraju nad Wisłą. No i jest. Powieść niemal kultowa wśród wyznawców twórczości Lee. Tej niesamowitej otoczki dodaje jej zapewne fakt, że to hołd, podziękowanie Edwarda Lee dla Howarda Philipsa Lovecrafta.  To jakby rozliczenie się autora za inspiracje i wpływ jaki wywarł Lovecraft na całą twórczość Lee. Przecież w wielu jego utworach pojawiają się odniesienia do mitologii Cthulhu, nawet jeżeli nie jednoznacznie, to duch Providence unosi się niemal nad każdą książką Lee. O uwielbieniu dla H.P.La Ed opowiadał nie raz i przy wielu okazjach, paradując zresztą w koszulce z wizerunkiem swojego mistrza. Przypomnijcie sobie Polcon w 2016 roku.

Wracamy do „Zgrozy w Innswich” . To bardzo mocne nawiązanie do jednego z najznakomitszych opowiadań Lovecrafta „Zgroza w Innsmouth”. Nasz bohater, miłośnik twórczości H.P.La podąża szlakiem autora, odwiedza miejsca gdzie ten przebywał, gdzie pijał kawę i o ile to możliwe – także miejscowości, w których dzieje się akcja opowiadań. Foster Morley dociera do tytułowego Innswich, które jak się okazuje, jest kalką Innsmouth (lub odwrotnie). Morley rozpoczyna własne ‘dochodzenie”, aby jak najwięcej dowiedzieć się o mieście i jego mieszkańcach, pragnie nasiąknąć atmosferą tego miejsca, które co chwila odkrywa przed nim zadziwiająco zbieżne fakty z treścią prawdziwej noweli Lovecrafta.

Jedynym minusem książki jest okładka, chociaż zdążyłem już się do niej przyzwyczaić. Na początku wydawała się mi okropna w każdej wersji, a powstały chyba trzy. Wszystkie tragiczne.
Idziemy dalej i na tym minusy się kończą.

Swego czasu miałem przyjemność posłuchać jednej z audycji radiowych, podcastu, gdzie rozbierano Zgrozę niemal na czynniki pierwsze i z eteru wylewało się wręcz narzekanie, jak to jest słabe, a że nieudana kopia i słabe, i słabe. Powiem tak. Kompletnie tego nie rozumiem. Mówienie, czy pisanie, że po lovecraftowskim horrorze Lee spodziewano się czegoś więcej, czegoś bardziej w duchu H.P.La (a może bardziej w duszy), to jakieś totalne nieporozumienie. Znając twórczość Lee należy się nastawić na klimaty Lee. Autor ten, nigdy nie napisze tekstu pokroju Derletha, Wilsona czy Bishop. Lee po prostu pisze inaczej. I tak zaskoczeniem jest niemal brak mocnych opisów z których znamy autora. Tak naprawdę w całej powieści nie stykamy się z wulgarnym językiem, wyuzdanymi i dosłownie opisanymi scenami. Widać, że Lee tonuje to wszystko i jeżeli ktoś się spodziewał czegoś na wzór „Sukkuba” to może być zawiedziony. Niemniej, każdy kto zaczerpnął prozy obydwu Panów, powinien być usatysfakcjonowany.  Mamy tutaj przecież to, co jest charakterystyczne dla utworów z kręgu mitologii Cthulhu podane niemal od pierwszej strony. Jest klimat, napięcie, groza i niesamowitość. Jest strasznie i groźnie, świetne pomysły mieszają się jakby z ogranymi już chwytami, jednak podane w bardzo wyważony sposób. Jest także osoba samotnika z Providence i pomimo, że finał może okazać się do przewidzenia, jednak zaskakuje. Ok. Może końcówka nie jest najmocniejszą stroną całej książki i można tutaj zarzucać autorowi, że przesadził, przebarwił, spłycił klimat całej powieści, to ogólnie „Zgroza w Innswitch”  jest najbardziej udaną pozycją Domu Horroru.


Świetny horror, który nie nudzi, ale i nie obrzydza, wprowadza świeży oddech bazując na klasycznym tchnieniu. POLECAM!

poniedziałek, 18 września 2017

Jesteś dla mnie wszystkim - Edward Lee 18+

Prozą Edwarda Lee częstuję się zawsze z największą ochotą, tym bardziej, że w Polsce nie ukazuje się tego za wiele i jedynie Dom Horroru obecnie wydaje autora, którego boi się nawet Jack Ketchum, z kolei twórczości tego, boi się Stephen King..

Po „Zgrozie z Innswich” o której opinia ukaże się na blogu Oka już niedługo, przyszła kolej na nowelę „Jesteś dla mnie wszystkim”, także z Domu Horroru. Dzisiaj tylko wspomnę Zgrozę, że to świetny lovecraftowski horror, który jest hołdem, jaki Ed Lee składa samotnikowi z Providence. Horror bardzo udany, chociaż w sumie zabrakło w nim tego, do czego Lee nas przyzwyczaił. Jednak jak wspomniałem, o Zgrozie będzie przy innej okazji. 

Wracamy do „Jesteś dla mnie wszystkim”.
Nowela reklamowana przez wydawcę jako najcięższe uderzenie, liturgia plugastwa, wynaturzenia, gore i cholera wie czego jeszcze. O dziwo, Dom Horroru tutaj się nie myli. Otrzymujemy jednodniowy zapis z życia Easter, która żyjąc wraz z mężem i córką na totalnym zadupiu – bez prądu i wszelkich technologii, wiedzie życie z dnia na dzień, ze świadomością grzechu, jaki zagnieździł się pod ich dachem.  Mówiąc krótko jej ukochany mąż regularnie kopuluje z ich córką, zmusza ją do prostytucji, aby mieć kasę na dragi. 

czwartek, 7 września 2017

Artur Urbanowicz - Grzesznik

Podsumowanie najlepszych horrorów na blogu Oka w grudniu 2016 roku. Wśród znanych nazwisk, głośnych tytułów, jako najciekawszy polski debiut roku uznaję „Gałęziste” Artura Urbanowicza. Książka, która do dzisiaj ma swoich fanów i przeciwników, jedni nie widzą w niej nic odkrywczego, wytykają błędy autorowi, inni – jak ja – oczarowani są powieścią, która potrafi zmrozić serce. Całej pikanterii różnym opiniom dodaje fakt, że „Gałęziste” wydało wydawnictwo, bazujące na systemie vanity

Mija rok i Artur Urbanowicz pisze kolejną powieść. Tym razem wydaje ją Wydawnictwo GMORK, nakład rozchodzi się w dwa tygodnie od premiery, mocny marketing, pojawienie się jeszcze przed premierą kilku, jak nie kilkunastu przedpremierowych recenzji, własny fanpage strony, wszędzie w internecie „Grzesznik”. Pomimo, że GMORK nie jest dużym wydawnictwem – wydaje średnio trzy książki rocznie, to poziomu reklamy i jej częstotliwości nie powstydziłoby się niejedno o wiele większe wydawnictwo. Dużo w tym zasługi także autora.
Pamiętając więc „Gałęziste” i patrząc na machnę reklamową „Grzesznika”, musiałem zapoznać się z tym ostatnim tytułem. Ciekawość mnie zżerała, więc odrzuciłem inne książki i zacząłem czytać.

niedziela, 27 sierpnia 2017

PREMIERA OKŁADKI OKOLICY STRACHU #7

PREMIERA OKŁADKI OKOLICY STRACHU #7

Z przyjemnością przedstawiamy Wam okładkę najnowszego, wrześniowego numeru OkoLicy Strachu.
Autorem ilustracji zdobiącej wrześniowy numer czasopisma jest niesamowity malarz Tomasz Alen Kopera. Tomasz maluje farbami olejnymi na płótnie. Jego obrazy przenikają się symbolami, które często odnoszą się do ludzkiej psychiki i stosunku człowieka do otaczającego świata, bywają mroczne i tajemnicze. W 2005 roku artysta przeniósł się z Wrocławia do Irlandii Północnej, gdzie mieszka do dzisiaj. Od 2010 roku jest członkiem Grupy Libellule założonej przez Lukasa Kandla. Jego obrazy były wystawiane niemal na całym świecie min.: Royal Ulster Academy of Arts Annual Exhibition in Belfast (Irlandia Północna), International Art Exhibition, Graham Fine Art – London (U.K.), Dreamscape Amsterdam 2010 (Holandia), World Art Expo – Orange County, California (USA), “Dreamscapses” Alden Biesen, (Belgia), PHOENIX AND DRAGONS Comparaisons 2011, Grand Palais, Paris (Francja), “PHOENIX AND DRAGONS” CASABLANCA – Culture Forum - ex Sacred Heart Cathedral (Maroko).

ROZKŁAD JAZDY:
OPOWIADANIA:
Justyna Macina - Po drugiej stronie.
Antoni Nowakowski - Dzień gniewu
Paweł Mateja - Wszystkie białe damy nie są głupie
Bradley Denton - Skidmore ( World Fantasy Award)
Sefan Weisbrodt - Pęknięcie
Olaf Paczkowski - XX
Artur Jastrzębowski - Wybryk natury
Marta Sobiecka - Słowiański skalp
Guy N. Smith - Cannibal House

WYWIAD:
Srdjan Spasojević - Koszmar wojny ma wpływ na wszystko.

PUBLICYSTYKA:
Krzysztof "Korsarz" Biliński - Muzyczne inspiracje cz.2
Olga Kowalska - Melancholijne histeryczki. Kobiety Bedlam
Przemysław Zawrotny - Straszne obrazy i przerażające sensy Jodorowsky'ego
Tomasz Przyłucki - Spektakl z dreszczykiem
Jacek Radzymiński - Cmentarne dzieciństwo
Filip Szyszko - Za drzwiami prosektorium. Balsamowanie zwłok
Simon Zack - Filmowe potwory
*układ i tytuły publikacji mogą ulec zmianie.

Wydawca:Okiem na Horror

Dan Simmons - Terror

O tej powieści krąży tyle dobrych opinii, że musiałem w końcu się wziąć za opasłe tomiszcze. Już od pierwszych stron porywa stylem, konstrukcją, napięciem - czuć, że to wielkie dzieło.

Dan Simmons - to moje pierwsze z nim spotkanie - oparł swoją powieść na kanwie zaginionej wyprawy arktycznej HMS Terror i HMS Erebus, mającej odnaleźć Przejście Północno-Zachodnie. Okręty zaginęły bez wieści i do dziś nie wiadomo, co właściwie się wydarzyło. Simmons na podstawie dostępnych źródeł, ale i w oparciu o eskimoskie legendy podjął próbę rekonstrukcji wydarzeń. Potwornych wydarzeń.
Powieść rozpisana jest na głosy, relacja z wyprawy to dzienniki bądź relacje poszczególnych oficerów, członków wyprawy. Początek, aby zarysować tło historyczne, to relacje z różnych momentów ekspedycji, ale i sprzed niej, więc oprócz nieustannego napięcia (nieokreślony jeszcze potwór z lodowych pustaci) musimy jeszcze śledzić chronologię, która doprowadziła do  uwięzienia okrętów w bezlitosnym paku. Ten początek przywiódł mi na myśl powieść "Mason i Dixon" Pynchona - jeszcze nie udało mi się jej ukończyć, ale pomijając Pynchonowski humor jest tu pewien rys wspólny - głębokie zanurzenie w świecie, kulturze, historii i obyczajowości XIX w., niejako wrzucenie czytelnika w ramy wielkiego, skomplikowanego i pięknego obrazu. O ile jednak Pynchon sprawia wrażenie zamykania całego ówczesnego świata w ramach bogatej powieści, tak u Simmonsa cały świat zawęża się do tych śmierdzących pokładów i lodowych pustaci.
Napięcie. To coś, co ciągle towarzyszy czytelnikowi podczas lektury. Wydawałoby się, cóż takiego, statki tkwią w lodzie, może grozić bunt, może ludzie zwariują i zamarzną, zachorują, ale gdzie tam napięcie i groza? Otóż nic bardziej mylnego. Tu każdy krok, gest, założenie warstwy ubrania ma znaczenie, może uratować bądź zabić. Niebezpieczeństwo to nie tylko ten potwór, to przede wszystkim zimno, wiatr, głód, ciemność, bezkresna pustka seraków i gór lodowych, beznadzieja. Lodowe monstrum to nie najgorszy z demonów, z jakim trzeba walczyć - jak pisze Simmons "wszystko tu jest diabłem".
Nie tylko napięcie jest tu ogromne - "Terror" jest powieścią niosącą wielki ładunek emocji, w wielu odcieniach zależnych od uczestnika wyprawy i okoliczności. Nawet zwyczajne zdarzenia wykwitają wachlarzem ludzkich przeżyć, tęsknot, nadziei. Każda chwila jest walką, każdy ruch wysiłkiem - bardzo to fatalistyczne, gdy wiemy z góry, że ekspedycji nie odnaleziono.