"HYPERION" Dana Simmonsa. Seria Artefakty - Wydawnictwo Mag.

"HYPERION" Dana Simmonsa. Seria Artefakty - wydawnictwo MAG.

Okręty kosmiczne, wszelkich rozmiarów i konstrukcji? Są.

Bitwy, kampanie i inwazje? Są.

Ludzkość rozprzestrzeniona na setki planet? Jest.

Ślady Obcych? Są.

Planeta pełna tajemnic? Jest.

Są jeszcze sztuczne inteligencje, konflikty, religie dawne i nowe, i sporo innych zjawisk.

W obliczu zbliżającej się nieuchronnie międzygalaktycznej wojny na planetę Hyperion przybywa siedmioro pielgrzymów: Kapłan, Żołnierz, Uczony, Poeta, Kapitan, Detektyw i Konsul. Mają za zadanie dotrzeć do mitycznych grobowców, by znaleźć w nich budzącą grozę istotę. Zna ona być może metodę, która pozwoli zapobiec zagładzie całej ludzkości. Każdy z pielgrzymów może przedstawić jej swoją prośbę, lecz wysłuchany zostanie tylko jeden. Pozostali będą musieli zginąć.*

Wniosek nasuwa się sam – Hyperion to rasowa space opera. I wniosek to słuszny, choć jednocześnie jest Hyperion czymś więcej. Ale od początku.

Jest Hyperion nawiązaniem do angielskiej poezji romantycznej. Spośród wielu znaczeń, Hyperion to także tytuł niedokończonego poematu Johna Keatsa, XIX-wiecznego angielskiego poety. Zbieżność tytułów w żadnym wypadku nie jest przypadkowa, Simmons nawiązuje do poezji Keatsa wielokrotnie - nie będę jednak psuł Wam przyjemności szukania tych odniesień.

Hyperion jest też interesujący ze względu na konstrukcję – to w zasadzie zbiór opowiadań, spiętych wspólnym kontekstem. Każde opowiadanie jest historią jednego bohatera, każdy zaś bohater to kolejny archetyp - wojownik, filozof, poeta, detektyw, et cetera. Co najciekawsze – w zależności od postaci, opowiadania mają różny styl narracji, różne tempo, różny język.

Jest w końcu Hyperion klasyczną powieścią drogi - drużyna, wyprawa, cel, wszystko na swoim miejscu. Chyba dzięki temu czyta się książkę Simmonsa tak łatwo, mimo jej pokaźnych rozmiarów.

Mam do autora tylko jeden zarzut - Hyperion za szybko się kończy. A w zasadzie powinienem powiedzieć, że nie kończy się wcale – fabuła Hyperiona urywa się bowiem w połowie, zaś kontynuacja (i zamknięcie historii) czeka w drugim tomie, zatytułowanym "Zagłada Hyperiona". Całości domykają „Endymion” oraz „Triumf Endymiona” – powieści z tego samego uniwersum, do pewnego stopnia połączone z Hyperionem postaciami i miejscem, opowiadające jednak inną historię.

Na zakończenie jeszcze jedna uwaga – najnowsza polska edycja Hyperiona jest doskonale wydana. To zresztą znak rozpoznawczy cyklu "artefakty", czyli nowej serii wydawniczej MAGa. Jeśli dobrze kojarzę, jest to trzecie wydanie Hyperiona w kraju i, spośród nich, zdecydowanie najlepsze – twarda oprawa, dobrze zaprojektowany front (z grafiką nawiązującą do treści), do tego wszyta wstążka-zakładka. Nic, tylko czytać.

Tomasz  Kobold Smoliński

* notka wydawnicza Wydawnictwa MAG