Piotr Kulpa - Drzewo sumień. Wywiad.

 "Piotr Kulpa", gdy wpisuję takie hasło w wyszukiwarkę internetową, to wskakują: recenzje,  zapowiedzi i opinie związane z Twoimi książkami z cyklu „Pan na Wisiołach”. O samym autorze prawie nic. Dzięki informacji z Videografu, który wydaje Twoje książki wiem, że piszesz wiersze, powieści, piosenki, że jesteś frontmenem kapeli Meakulpa*, której fragment występu znalazłem na youtubie. Ten praktycznie brak informacji o Tobie, to świadomy wybór?

Wyskakuje też jakiś były minister oraz blog dziewczyny piszącej o biustonoszach. Jak go ostatnio przeglądałem, to faktycznie pomyślałem, że to ciekawsza działka, niż groza. Choć jak się patrzy na niektóre staniki, to dopiero jest groza.

Brak informacji wynika raczej z tego, że nie umiem zabiegać o swój wizerunek, tak jak robi się to dziś. Myślę tu o fb, na którym nie mam profilu ani funpage’a. Ale może wkrótce będzie. 
Z tego, co o mnie w necie, to np.:

meaculpastory.blogspot.com

meawalter.blogspot.com

https://www.youtube.com/watch?v=4Ln0Phs7sdY

Kim w takim razie jest Piotr Kulpa? Co lubi? Czym się zajmuje?

Facet, który żyje już 48 lat poza macierzystym środowiskiem. Lubię żyć, kochać i kartoflany placek z boczkiem i śmietaną, który sam piekę. Lubię tworzyć i w ten sposób opowiadać ludziom różne rzeczy. Lubię tworzenie jako antidotum na umieranie, którego wokół pełno, które odczuwam całym sobą każdego dnia. Na co dzień pracuję jako sprzedawca, mam jednak taka cichą nadzieję, że wkrótce będę mógł zająć się w większej mierze pisaniem.

Możesz opowiedzieć jak zrodził się pomysł aby pisać powieści grozy?

To dlatego, że chciałem napisać coś, co uda się wydać. Do tej pory pisałem dla dzieci (powieści „Ciepełko” i „Hala i Bas”) i choć wydałem je, to nie było łatwo. Owszem, wydawnictwom się podobało ale „nie mieściło się w planach”. Pomyślałem, że krwawe historie do śniadania to dziś podstawowa lektura każdego szanującego się nastolatka i że tędy będzie najłatwiej dostać się na rynek. Tylko, że w tych moich książkach, miesza się dużo pokręconej obyczajówki z nieokiełznanymi żądzami i nie jest to chyba klasyczny horror ani powieść grozy. Niektórzy się boją, niektórzy nie. Ale jestem z niej zadowolony – z „Pana na Wisiołach”.

Pierwszy tom - „Mroczne siedlisko” odniósł spory sukces, zebrał dobre recenzje i dobre opinie. Podobnie zresztą było  z „Krzykiem mandragory”.  Zaskoczyło Cię to? Spodziewałeś się tak dobrego przyjęcia przez czytelników?

Miałem taką nadzieję. Mam kilkoro czujnych, wrażliwych czytelników wśród przyjaciół. Czytają moje rzeczy w maszynopisie i są pierwszym zwierciadłem. Ja sam jestem zadowolony z powieści i liczyłem na to, że się spodoba. To jest ogromna frajda, szczególnie na spotkaniach autorskich, na żywo, móc dyskutować o losach stworzonych przez siebie postaci. A zdarzają się oczywiście różne opinie i uwagi. I dobre i złe.

Skąd pomysł na taką fabułę, bohaterów? Możesz coś o tym opowiedzieć? Jak pisałeś książkę? Czy pomysły przelewałeś od razu na papier, czy robiłeś jakiś plan powieści, szkice?

Jest w moim mieście – Bełchatowie – jak w każdym, zresztą „drzewo sumień”, jak je nazwałem. Drzewo upstrzone pinezkami, zszywkami, gwoździami i resztkami nekrologów. Odkąd pamiętam, zawisały na nim informacje o tym, kto umarł. Pomyślałem, że można odwrócić zagadkę. Ludzie umierają, żeby było co wieszać na drzewie. Zatem, jeśli je ściąć, przestaną umierać. I początkowo na kanwie tego pomysłu chciałem napisać opowiadanie na konkurs Fantastyki. Ale się nie zmieściłem. Powstała obszerna powieść, podzielona potem na dwa tomy. Tymek – niepijący alkoholik, to oczywiście ja, Ręba, wredny komisarz, to oczywiście ja, Obrzyn, morderca psów – ja. No i cudowny, uroczy grajek, owijający wokół palca kobiety – no, kto? No.

Piszę w zasadzie na żywo. Coś tam notuję, ale niewiele. Piszę wolno, i sporo poprawiam na bieżąco.

Nie uważasz, że motyw przeprowadzki z wielkiego miasta, do samotnego domu, lub przynajmniej domu w dziwacznej okolicy, staje się takim naszym rodzimym-polskim punktem wyjściowym, pomysłem na powieść grozy? Podobny motyw można znaleźć w książkach Stefana Dardy, Łukasza Henela czy Olgi Haber.

Nie masz takiego wrażenia, że większość czytelników chciałaby się znaleźć w takich opuszczonych, lub otrzymanych w spadku domach?

Najpierw to myślałem, że wymyśliłem coś niesamowicie oryginalnego. Tak podobno jest, że autor zachłystuje się własnym pomysłem. Zresztą najpierw wiodącym motywem miał być temat drzewa, a dopiero potem zszedł on na plan dalszy. Ale masz rację, my po prostu marzymy o bezpiecznym miejscu na tej niebezpiecznej - wskutek obecności człowieka - ziemi.

Później trochę się przestraszyłem, bo zobaczyłem nagle, że to przecież najbardziej wyświechtany i ograny motyw. Na szczęście, widać jeszcze nie wyczerpany. To tak jak z bluesem. Trzy akordy, a nie ma mu końca.

Gdy umawialiśmy się na wywiad i zamieniliśmy kilka maili, napisałeś, że dostajesz sygnały, że cykl „Pan na Wisiołach” bardzo podoba się kobietom. 
Zapytałem żonę: „Kurczę co tak ci się podoba, u tego Kulpy?”

Popatrzyła na mnie jak na wariata i nic. W końcu (za Twoją namową) udało się. 
I to co mi przeszkadzało w pierwszym tomie, czyli powroty do przeszłości, wspomnienia i ratownik (uśmiech), dla niej było jednym z głównych argumentów, że bohaterowie są tacy normalni- jak zza ściany, że z ich doświadczeniem życiowym, przebytymi porażkami, problemami osobistymi są tacy  codzienni, namacalni i fizyczni, jak wielu naszych znajomych. Ponadto, trzeba lubować się we wspomnianych - leśnych, wiejskich, tajemniczych klimatach i zakątkach, które kryją niejedną złą historię. Wiele czytelniczek ma pewnie takie wspomnienia z czasów młodości, przecież nie każdy urodził się w wielkim mieście. I jakąś rolę w tym, że kobietom podobają się Twoje książki, może odgrywać tęsknota za beztroskimi młodzieńczymi latami, za innym światem, którego już nie ma. Oczywiście dochodzi tajemnicza atmosfera, sceneria, akcja i sami bohaterowie. To chyba wpływa na taka popularność „Pana na Wisiorach” wśród kobiet.

Jednak jeden moment w obydwu tomach jest bardzo irytujący. 
Moją żonę, która jest fanką „Pana na Wisiołach”, doprowadzało wręcz to do szału i machając mi przed oczami Twoją książką, mówiła: ”Kiedy następny tom? Przecież On to specjalnie, urwał w najlepszym momencie!”. 
Skąd pomysł aby czytelników wystawiać na taką próbę?

To była konieczność. Książka miała ponad siedemset stron i wydawnictwo zdecydowało, żeby ją podzielić na dwa tomy. Ja z kolei uznałem, że nie ma sensu robić przerwy jakoś specjalnie zamykając fabułę pierwszej części, bo ta historia musi mieć swoje tempo i to był akurat wierzchołek. Wiedzieliśmy też, że obie części ukażą się w odstępie trzech miesięcy, to chyba nikt nie zapomni, o co szło. A trzecia część, „Trzeba to zabić”, ukazała się po kolejnych trzech miesiącach. Więc rok 2014 to czas Smuty w moim życiu. Oby nie naprawdę.

Pozdrów i podziękuj żonie – ale uważaj –czytelniczki mają „takie wspomnienia” nie tylko z czasów młodości.

Piotr akcja ostatniej (chyba) części, toczy się sześć lat po wydarzeniach które opisałeś w „Krzyku mandragory”. Wyjaśni się wszystko? Czy może coś zostanie niedopowiedziane, zostawione na inny czas?

Niby się wyjaśnia. Można na tym poprzestać, ale ja nie chcę. Potrzebny jest mi kolejny tom, by życiu stało się zadość. To będzie za kilka lat. Nie wcześniej, raczej.

Może teraz z innej beczki. Co czyta Piotr Kulpa? Albo, masz powiedzmy taki TOP5 ulubionych tytułów?

Czytam Stephena Kinga, również poradnik o pisaniu. Świetnie buduje postaci, choć ma też tytuły gnioty. Czytam Marię Pawlikowską-Jasnorzewską, Bursę, Grochowiaka, Leśmiana, Stachurę, Hłaskę, Bruno-Milczewskiego, McCarthy’ego, Thorwalda, Oates, Sapkowskiego, Martina.
TOP5 – nie odważę się. 
Po dwudziestu kilku latach zakupiłem 5 tomów Stachury i odkrywam go ponownie. Wiele zależy od stanu ducha i potrzeby serca.

Plany na przyszłość? Następne książki?

Piszę powieść fantasy „Oriana I Ramiona Atlety”, ale świat, który stwarzam, to nie kraina elfów i mieczy ani magii. Mam nadzieję, że ktoś to doceni, bo to moja – tak myślę – bardzo ważna powieść. Oprócz tego kończę właśnie pierwsze opowiadanie z cyklu „Teoria przedmiotu”. Traktuję to trochę jak zadanie zlecone, bo do tej pory nie udało mi się napisać jeszcze opowiadania. Jestem gaduła.

Ponieważ stoimy na progu Nowego Roku, masz jakieś życzenia, które chciałbyś aby się zrealizowały, czy spełniły w 2015 roku?

Mam.

(śmiech) no tak, jakie pytanie taka odpowiedź.

Dziękuję bardzo za rozmowę. 

Powodzenia i najlepszego Piotrze.

Dzięki, Seba.


*Meakulpa- właściwa nazwa zespołu, po kilku zmianach, pomimo znajdujących się w internecie materiałów pod nazwą  Mea Culpa