Andrzej Wardziak - Siódma dusza.

Powiem szczerze, że po „Siódmą Duszę” Andrzeja Wardziaka sięgnąłem, bo coś mnie do tej powieści ciągnęło. Nie wiem co, może była to doskonała okładka autorstwa niezmordowanego Darka Kocurka, może dość pochlebne recenzje pierwszego jeszcze wtedy wydania „Infekcji”, może laurka na skrzydełku książki wystawiona przez Sebastiana Sokołowskiego i Łukasza Radeckiego, a może dość skrajne opinie w sieci, a to zawsze mnie pociąga i na ogół trafiam wtedy dobrze. Na pewno nie zachęciło mnie streszczenie samej powieści, gdzie pomysły i tło wydały mi się bardzo wtórne.

 „Siódma Dusza” to historia Marcina i kilku jego przyjaciół, którzy postanawiają spędzić piątkowy wieczór w położonej na odludziu wiekowej posiadłości, odziedziczonej po tragicznie zmarłym wuju głównego bohatera. Szybko okazuje się, że nie są tam sami, a to, co w pierwszej chwili wydaje się spełnieniem marzeń, szybko zamienia się w ponury, absurdalny koszmar. Dziwne, trudne do wytłumaczenia zdarzenia towarzyszą czytelnikowi od samego początku powieści, trzymając go w napięciu i wodząc za nos aż do ostatniej strony książki.

Mniej więcej to mówi opis zamieszczony przez wydawcę z tyłu książki. Jak jest naprawdę?

Książkę zacząłem czytać wieczorem, tak, jak to zwykle mam w zwyczaju i pierwsze czterdzieści stron dość dobrze mnie znużyło i uśpiło. O Boże, jak się będę męczył, pomyślałem, ale coś mówiło mi, żebym nie rezygnował z lektury. Skoro powieść Wardziaka poleciło moich dwóch znakomitych kolegów, coś w tym musiało być, a oni nie mogli się raczej mylić. Czytałem dalej. Pierwsze, co mnie uderzyło i mi się nie spodobało, to sztuczne i infantylne dialogi, które nic nie wnosiły do akcji, a tylko mnie drażniły. Ale na obronę autora powiem, że jest to bardzo duży problem polskiej sceny horroru i stykam się z tym bardzo często. Drugie, to słabo nakreślone postaci. Dwieście trzydzieści cztery strony powieści to wystarczająco miejsca, by stworzyć wiarygodne, pełnokrwiste postaci, które żyją własnym życiem. Jest to solidny fundament do budowania dalszych elementów powieści. Przynajmniej należało się to postaci Marcina, który jest głównym bohaterem tej powieści.

Pomysł, otoczenie i tło. Jak dla mnie, jest to bólu wtórne, ale muszę powiedzieć, że autorowi udało się wyjść z tego obronną ręką i to, co na początku wydawało mi się wadą, po kilkudziesięciu stronach stało się zaletą powieści. Nawiedzony dom, atmosfera osaczenia i dawna, mistyczna tajemnica. Czego chcieć więcej? Mniej więcej po kilkudziesięciu stronach zacząłem świetnie się bawić i w kąt rzuciłem wszelkie niedociągnięcia, które przestały się dla mnie liczyć i mi przeszkadzać. Autor narzucił takie tempo, że wprost nie mogłem się oderwać od lektury, a zaznaczę, że byłem głodny i moje ciało domagało się drzemki. Byłem naprawdę usatysfakcjonowany, że w Polsce tak można pisać. Bezpretensjonalnie, skupiając się na dynamicznej, szybkiej akcji i tworząc przy tym ciekawy, mroczny klimat. Brawo. W jedno popołudnie pochłonąłem dwieście stron, a zdarza mi się to bardzo rzadko. Powieść Wardziaka nie dała mi czasu na wytchnienie, na to bym się nią nasycił, musiałem ją jak najszybciej skończyć i skończyłem zadowolony. To niezaprzeczalne, że autor ma talent i niesamowity potencjał, którego nie można nie zauważyć. Z przyjemnością sięgnę po „Infekcję” i „Infekcję – Exodus”. Ba, żałuję, że wcześniej tego nie zrobiłem. Na pochwałę zasługuje też pewien trick, który pisarz zastosował w swoim utworze. Co prawda, będąc starym wyjadaczem, domyśliłem się wszystkiego po pewnym czasie, ale i tak sprawiło mi to niemałą frajdę. Ciekawe jest też przeniesienie ciężaru głównego bohatera na inną postać, tego się nie spodziewałem i wyszło to powieści in plus. Samo zakończenie nie nastraja raczej optymistycznie, ale mi bynajmniej bardzo się podobało. To nie komedia romantyczna, gdzie obowiązkowy musi być happy end, czyż nie? Mam nadzieję, że nie zaspojlerowałem za bardzo.

Podsumowując: „Siódma Dusza” to powieść dobra, chwilami bardzo dobra, dająca sporo zabawy i rozrywki. Ja przynajmniej bawiłem się bardzo dobrze. Warto przymknąć oko na kilka drobnych wad i skupić się na samej akcji, pędzącej niczym osławione Pendolino. Na pewno będę przypatrywał się poczynaniom tego pisarza, a może „Siódma Dusza” doczeka się kontynuacji? Czego sobie i Wam życzę. Polecam z czystym sumieniem.

Tomasz Czarny