Remigiusz Mróz - Czarna Madonna

Właśnie na dniach ukazała się najnowsza powieść Remigiusza Mroza „Czarna Madonna”. Mróz  to istny kombajn stworzony do pisania powieści. Tempo, z jakim wypuszcza na rynek kolejne książki jest wręcz imponujące, co prowadzi do tego, że wokół jego osoby i twórczości powstają już niemal legendy, zaś sam autor ma zarówno zagorzałych przeciwników jak i zwolenników. Nie będę tutaj rozwodził się nad przyczynami takiej sytuacji, bo nie o to chodzi. Jednak jest jedna rzecz, której nie trawię. A mianowicie, ostatnio bardzo popularne jest krytykowanie autora, lub jego powieści, zanim trafi na rynek księgarski. Miałem tego ostatnio przykład, przy okazji zupełnie innej książki, ale podobne głosy pojawiły się i w przypadku tej. Dlatego postanowiłem zmierzyć się z „Czarną Madonną”, aby mieć narzędzia do dyskusji, która z pewnością jeszcze w internecie rozgorzeje i mam tutaj na myśli fanów zarówno autora, jak i miłośników literackiego horroru, do którego sam autor zalicza swoją najnowszą książkę. 

Podobnie książkę reklamuje wydawnictwo Czwarta Strona. Mało tego – spotkałem się już z recenzjami, gdzie „Czarną Madonnę” wepchnięto w mój ulubiony gatunek jakim jest horror. Czy faktycznie mamy do czynienia z nowym Remigiuszem Mrozem, który z hukiem zawładnie umysłami horror maniaków? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź poniżej.

Boeing 747 irlandzkich linii lotniczych miał wylądować w Tel Awiwie o trzeciej w nocy. Nigdy nie dotarł na miejsce, a kontakt z maszyną utracono gdzieś nad Morzem Śródziemnym. Na pokładzie znajdowało się 520 osób, w tym narzeczona Filipa, która miała odbyć pielgrzymkę do Bazyliki Grobu Świętego.

Przez pierwsze godziny Filip wierzy, że samolot się odnajdzie. Nic nie wskazuje na zamach, straż przybrzeżna nie odnajduje wraku, a co jakiś czas do kontroli lotów dociera sygnał z transpondera.  Co stało się z boeingiem? Jaki związek ma jego zniknięcie z podobnymi zdarzeniami. I jakie znaczenie ma obraz Matki Bożej, nazywany Czarną Madonną? Pierwsze odpowiedzi każą Filipowi sądzić, że niewiedza naprawdę jest błogosławieństwem.

„Czarna Madonna” jest świetną i dynamiczną powieścią, w której znajdziemy elementy charakterystyczne dla literackiego horroru. Zauważcie że używam zwrotu „znajdziemy elementy” . To, że występują one w książce, nie oznacza, że mamy do czynienia z horrorem. Ale po kolei. Jak już wspomniałem, chyba na siłę próbuje się Madonnę ubrać w horrorowe szaty. Może taki jest pomysł marketingu wydawnictwa Czwarta Strona, może wpływ ma na to powtarzanie przez Mroza, jakim szacunkiem darzy Stephena Kinga. Mało tego, pojawiają się porównania obu autorów. Remigiusz Mróz może być oczywiście polskim Kingiem, jednak nie teraz, z czasem może tak. Powiedzmy, że dogoni amerykańskiego autora ilością wydanych powieści i piszę to na poważnie. Zaś w stosunku do dorobku, jeszcze daleka droga. 
Jednak już dzisiaj takie hasła robią więcej złego, niż dobrego. 

Jestem niemal pewien, że eksploatowanie Madonny jako powieści grozy, jest nietrafionym zabiegiem i zastanawiam się, czy ktoś z PR wydawcy ma o tym pojęcie. 

Oczywiście w książce mamy opętanie, wizje, pentagramy, znaki i ostrzeżenia. Nasz bohater mimo, że jest byłym księdzem, ma w sobie mroczny pierwiastek. Jednak uważam, że to nie jest motorem napędowym książki, wszystkie horrorowe artefakty, są u Mroza jakby w tle, są przykryte akcją i nowinkami technologicznymi. Nie boimy się czytając powieść, nie odczuwamy strachu czy lęku. Zaciekawienie – owszem, jednak jest to powodem doskonałego poprowadzenia niemal sensacyjnej akcji. Tak, „Czarnej Madonnie” zdecydowanie bliżej do powieści Dana Browna czy Jamesa Rollinsa, niż do „Egzorcysty” czy „Demonologa”.

Tak naprawdę dostajemy świetny i to podkreślam bardzo mocno, thriller technologiczny z domieszką chrześcijańskiego (katolickiego) mistycyzmu. To jest powieść, która nie jest rasowym przedstawicielem gatunku, a mimo to może spodobać się fanom horroru, z pewnością zawładnie umysłami miłośnikom autora. To także powieść dla osób uwielbiających kocioł stworzony z zagadek historii, religii i współczesnej technologii. 

Mróz pod względem ostatniego elementu, odrobił pracę domową (czytaj research) wspaniale. Wiedza podana czytelnikowi dotycząca procedur lotniczych, nieznanych meandrów kościoła katolickiego czy historii, może zachwycać i często zaskakiwać. Mało tego, jest to podane w świetny sposób, który powoduje, że nie jesteśmy zanudzani wszelkiego typu danymi technicznymi. Sama akcja prowadzona jest szybko i dosłownie co drugi rozdział autor wrzuca kolejny element układanki, powodując, że książkę ciężko odłożyć na półkę. Wspomniałem o Danie Brownie i Jamesie Rollinsie. U Mroza na szczęście nie ma fajerwerków, wybuchów, pościgów ulicami metropolii zakończonych skasowaniem kilkudziesięciu aut. Sam pomysł na powieść jest świetny, tylko tytułowa Madonna, chyba na jakiś czas znika nam w powieści, aby pojawić się przed finałem.

To bardzo dobry thriller. Świetnie wydany, z niesamowitą grafiką na okładce, która z pewnością przyciąga wzrok. Do tego nazwisko autora, ciekawie wkomponowane, z niesamowitym pomysłem na całość oprawy graficznej. Tak wydanych książek chcemy jak najwięcej, tylko z tym horrorem to tak trochę nie trafione.

Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że sam gatunek literackiej grozy, to pojęcie bardzo szerokie i wiem, że autorzy łączą kryminał, thriller, horror i powieść psychologiczną, aby stworzyć coś innego, nowego, niesamowitego i nowatorskiego. Zdaję sobie więc sprawę, że ramy gatunkowe horroru, to kwestia bardzo umowna. Dlatego z pewnością znajdą się tacy czytelnicy, dla których „Czarna Madonna” będzie horrorem. Dla mnie niestety nie jest, a szkoda. Jednak czekam na inne powieści Remigiusza Mroza, może kolejne będą bardziej mroczne, może nie będzie już wątpliwości, że mamy do czynienia z literackim horrorem.

Podsumowując. Bardzo dobra powieść, którą czyta się ekspresowo, o ciekawym pomyśle, z grozą schowaną pod główną akcją. Nie horror, ale świetna mieszanka thrillera z sensacją.